Toprak, üstünde çalışanındır.

Etim ısırık ısırık yok olurken, çekirdeğim, özünde yepyeni bir yaşam umudu besliyordu. Çekirdeğim, bir zaman sonra yeniden yeşerebileceği uygun ortamın düşünü kuruyor. bir bakıma ölüyor, yok oluyor ama gerçekte yeni bir yaşam doğuyor ve yeniden var oluyordum.

Işte ben,yeni bir yaşamı yaratmaya hazır bir çekirdeğe sahiptim.Çünkü ben ve çekirdek bir bütündük.Tıpkı insan ile onu var eden düşünceleri gibi.

Aslında her şey her an değişmekteydi.Değişmeler üst üste yığılıp,beklenen birikime ulaşınca madde kendiliğinden başkalaşıyor,bir önceki şeyden daha yeni,daha başka bir şey oluyordu.

Bir dakika sonra benden iz bile kalmayacaktı ortada ama çekirdeğim ne zaman ve nasıl büyümeye başlayacağını düşünüyordu. Aynı anda hem ölecektim hem de yeniden doğacaktım.

Kendi içimde gelişmiş, kendimi yemiş bitirmiştim; ama yok olmak demek değildi bu, başkalaşmak,biçim değiştirmek demekti.

Şimdi artık ölümm korkutmuyor beni, ama yaşadıkça onu arayacak değilim. Ölümle karşı karşıya gelince ki bu sık sık oluyor, kaçınılmaz bir gerçekle yüz yüze gelmiş olacağım. Önemli olan bu değil. Önemli olan benim yaşamamın ya da ölümümün başkaları üzerinde bırakacağı etkidir...

"Akıp da hiçbir yere ulaşmamak mümkün mü? Yani sence bir sonu yok mu derenin? Oysa her şeyin bir sonu var. Gecenin gündüzün olduğu gibi... Haftanın, ayın, yılın..."

"Toprak, anamın da anasıydı, benim de anamdı. Kuşkusuz tüm canlıların anasıydı toprak."

"Şimdi etim lokma lokma yok olurken, çekirdeğim, özünde yepyeni bir yaşam umudu besliyordu. Çekirdeğim bir süre sonra yeniden yeşerebileceği bir ortamın düşünü kuruyordu. Demek ki aynı anda ölüyor, yok olur, ama kendi kendimden yeni bir yaşamı doğuruyor ve yine var oluyordum."