"bizim millet şiiri sevmediği gibi el ele tutuşmayı da sevmiyor"

ah bu benim kör şefkatim bu benim ah benim bir boşluğu yoklayan bu elim

-Ben de, ben de seni her gördüğümde çok seviniyorum teyze.Sen konuşma.Ben konuşurum.Gözlerin çok güzel gülüyor bugün senin. Gökyüzü gibi. ... -Ölmeden şuurum kapanacak mı çok merak ediyorum. Bak bakalım Hayriye, bak bakalım kapanacak mı?

İnsan olan yerlerim çok ağrıyor, Olsun, yine de sen kapanma, bu sıra benim. Yerine bırak ben incineyim...

En çok seni sevdim? diyerek suladım saksıların her birini. İpeğe dokunur gibi incecik bir duyguyla. Durmanın, oturmanın, yavaş yavaş ilerleyen bir zamanın içinden biraz sert bir rüzgâr esse sanki kırılıverecek, dağılıp dökülecekmiş duygusuyla...

Seni kırdığım yerden beni de kırdılar, Ben hiçbir cümleyle ağlayamam artık seni...

Aşk ve maraz, ihanet ve yara, ömür ve hafıza; dünyada bulunmanın bahaneleri, dünyada bulunmanın halleridir. işte bunlar üstüne düşünüyorum, kaç zamandır, burada, bu dingin bahçede, bu sessiz odalarda. ?Sana gelmek için ağrımı uyandırmaya çalıştım ama olmuyor. Mayalanmış o, mantarlanmış, beni bilmiyor.? Çok zamandır bunlar: Sessiz ayaklarım, sessiz konuşmalarım, sessizlikten neredeyse unuttuğum nefeslerim, iççekişlerim...

Ben çok eski bir fotoğrafta duruyorum. Yüzüm o fotoğrafta bile eski bir fotoğrafa benziyor...

ŞUBAT Ben bu içimin yankısı, ben bu içimin koruyla bu narı daha fazla taşıyamam. Düşecek ellerimden, dağılıp dökülecek odaları, dayanamam. Benden sana mevsimlerden anne, uykularımdan tüller, ömrümden ağrılar sızmıştır. Bu aşk bende bir imkânsızlık tasarımı gibi kaldı, kaldıramam. Adı Şubat olan bu şiirde kalbim uzun bir nehir gibi ağrıyor. İnat yumağım çözüldü. Sol omzundan siyah atımı, sana düştüğüm o eski şubattan çukurumu alıyorum. Benden kalan boşluğa kırmızı bir araf düşüncesini koy. Nasıl hatırlanırsa bir yaprakta bir orman bu kez o olsun beni sana hatırlatan. Bir gün olur senin de düşerse elinden nar Aşk bir gün seni de alır bir yerden bir yere koyar Ne zaman ki kaplar gönül mülkünü kar Çağır o zaman, anlatırım sana, bir ömürden nasıl döne döne geçer turnalar. Sanma ki inadımda sarı bir safra dilimde uçuşan rüzgârlı bir sayfa sözlerimde silinmiş şifre vardır. Sökmedin beni çölden, yolum araftır. Birhan Keskin BA, s.37, Metis Yayınları, 6. basım, Eylül 2014

... Ayaklarıma yeşil otlar değmişti, üstümden beyaz bulutlu gökyüzü yürümüştü. Ben ikisinin arasında uyumuştum.Bir çingene şarkısında kederli bir cümle şimdi bunlar.