ŞUBAT Ben bu içimin yankısı, ben bu içimin koruyla bu narı daha fazla taşıyamam. Düşecek ellerimden, dağılıp dökülecek odaları, dayanamam. Benden sana mevsimlerden anne, uykularımdan tüller, ömrümden ağrılar sızmıştır. Bu aşk bende bir imkânsızlık tasarımı gibi kaldı, kaldıramam. Adı Şubat olan bu şiirde kalbim uzun bir nehir gibi ağrıyor. İnat yumağım çözüldü. Sol omzundan siyah atımı, sana düştüğüm o eski şubattan çukurumu alıyorum. Benden kalan boşluğa kırmızı bir araf düşüncesini koy. Nasıl hatırlanırsa bir yaprakta bir orman bu kez o olsun beni sana hatırlatan. Bir gün olur senin de düşerse elinden nar Aşk bir gün seni de alır bir yerden bir yere koyar Ne zaman ki kaplar gönül mülkünü kar Çağır o zaman, anlatırım sana, bir ömürden nasıl döne döne geçer turnalar. Sanma ki inadımda sarı bir safra dilimde uçuşan rüzgârlı bir sayfa sözlerimde silinmiş şifre vardır. Sökmedin beni çölden, yolum araftır. Birhan Keskin BA, s.37, Metis Yayınları, 6. basım, Eylül 2014