"gördüm ve anladım kaybedeceksiniz diye fısıldayarak dönüyormuş dünya er geç ağlamak şartıyla gülüyormuş insan..."

Şeyi düşündüm o an: Acaba kocası, uğruna istisnasız her gece ağladığı adam mıydı?

Gittiğim her yerden az evvel çıkmış gibiyim Nereye bakarsam bakayım bulamıyorum kendimi Olduğum hiçbir yerde değilmişim gibi geliyor Olmadığım her yerde de varmışım gibi...

İnançlı bir yanılgı, karşıdakinin felaketi bile olsa kolay kolay ortadan kalkmıyor ne yazık ki...

Benim portrem başarısızlığın resmi olur Abidin!

"yaşadıklarımdan hayal ettiklerimi çıkardığımda geriye kocaman bir hayal kırıklığı kaldı"

Gidelim burdan... Burası bizim değil. Nasıl baş ederiz bu kadar saçmalikla? Her şeye sıfırdan başlanabilecek bir yerlere gidelim. Gidelim burdan. Burada insanlar kötü. Hep birşeyler anlatmamızı bekliyorlar, hep birşeyler anlatmamızı isteyecekler, bitmeyecek bu hiç bitmeyecek. Kimseye bir şey anlatmak zorunda kalmayacağımız bir yerlere gidelim..

Mutluluk dediğimiz şey kandırmacadan başka birşey değildir ve ancak karşımızdaki insanların gerçekte ne düşündüğünü bilmediğimiz sürece mümkündür. Kendi mutluluğunu başka insanlarla tanımlayabilen biri, gerçekte hiçbir zaman mutlu olamamıştır.

"Öfkeliyim evet. Genelde öfkeliyim. Çünkü çok ayıp ettiler bana. Açık verdim çünkü en baştan , her şeye inanabilen bir salak olduğumu hiç saklayamadım. Ve tanıdığım nerdeyse herkes bu özürümü acımasızca kullandı. Ve sen de, üzgünüm ama sen de farklı değilsin...

"Coğrafya kaderdir" der ya İbn-i Haldun, doğru ama eksik. Doğduğun coğrafyada hangi sınıfta doğduğun da kaderdir. Fakir ve önemsiziz, başıma her ne geliyorsa hepsinin nedeni bu!