"Konuşan insan, öyle kolay kolay dertten ölmez. Bir insan konuşmadı da içine gömüldü müydü, sonu felakettir..."

Dünyada çok şey kolay da, insan olmak zor...

Bu dünyada bin kez ölünmeden bir kez dirilmenin mümkünü yoktu..

Gönül bir sırça saraydır, kırılırsa bir daha bitiştirmek zordur...

Dünyayı tanrı yedi günde yaratmadı, bir göz açıp kapayıncaya kadarki sürede yarattı. O çakan sevgidir işte. İnsanı sevgi yarattı. O çakan sevgidir işte. Evreni sevgi yarattı, toprağı, gök yüzünü sevgi yarattı, onun içindir ki evren böylesine sonsuz, toprak bu kadar zengin, yaratıcı, gökyüzü böylesine ışık kaynağı. İnsanı sevgi yarattı, onun içindir ki insan bu kadar yaratıcı, böylesine güzel diyordu Dursun Dede...

İnsanlıktır bu... Kat kattır, en sağlam, en güzel mücevheri en alttadır, soydukça insanlığı, kabuğundan soydukça, bir kat, iki, üç, dört, beş kat, gittikçe aydınlanır insanlık, güzelleşir. Çirkin olan insanlığın en üst kabuğudur. Adam olan hem kendi kabuğunu, hem insanlığın kabuğunu durmadan soymaya çalışır. soydukça ortalık aydınlanır, soydukça...

Umutların öldüğüne iyice inandığın bir anda insanlık, binbir yönden açan bir ışık umut çiçeğiyle birden aydınlanıverir...

"Durmam," diye bağırdı, "insanlara söz ettirmem. Olmaz. Bir yerlerde bir şeyler kalmıştır. Durmam, vardır. Parlıyordur. Biz onu bulamıyorsak gücümüz yoktur. O parlak ışığı göremiyorsak, gözümüz içimizin karanlığındadır..."

"Kuşlar unutkan olurlar, gene gelecekler..."

Eskiden insanlar iyiydi...