Serçenin ölmesinde bile bir bildiği vardır kaderin.Şimdi olacaksa bir şey yarına kalmaz, yarına kalacaksa bugün olmaz.Bütün mesele hazır olmakta.Madem bırakıp gideceği hiçbir şeyin sahibi değildir insan. Erken bırakmış ne çıkar. Ne olacaksa olsun. sf. 159

? yarayla alay eder yaralanmamış olan. bak nasıl da sararıp soluvermiş tanrıça kederlerden. sen çok daha parlaksın çünkü... sen tüm göklerdeki yıldızların ilki, sen aydınlatırsın geceyi. ?

"Aşk körse eğer, en çok gece yaraşır ona."

Sevecek bir kalbi olan ve o kalpte cesaret taşıyan birini kim alıkoyabilir ki sevgisini ortaya sermekten?

İhanet yaptı yapabileceğini en kötü şeyi: Ne kılıç, ne zehir, ne iç tehdit, ne dış tehlike, hiçbir şey dokunamaz ona artık.

Macbeth uykuyu öldürdü.

Sahnemizi açtığımız şu güzel Verona'da soylulukta birbirine denk iki aile, eski bir kin yüzünden kavgaya tutuşur da, lekelenir yurttaş eli yurttaş kanıyla. Bu iki ailenin ölümsüz tohumundan işte alnı kara yazılı iki sevgili doğar, yürekler acısı ölümleriyle birlikte büyüklerin kinini toprağa gömer bunlar. O korkunç seyri ölüm damgalı aşklarının ve ana babaların sürüp giden öfkesi -ki ancak ölümüyle son çocukların- iki saat oyalayacaktır sahnemizi. Bütün bunları sabırla dinlerseniz, söyleyemediklerimizi görürsünüz birazdan.

Two households, both alike in dignity, In fair Verona, where we lay our scene, From ancient grudge break to new mutiny, Where civil blood makes civil hands unclean. From forth the fatal loins of these two foes A pair of star-cross'd lovers take their life; Whose misadventured piteous overthrows Do with their death bury their parents' strife. The fearful passage of their death-mark'd love, And the continuance of their parents' rage, Which, but their children's end, nought could remove, Is now the two hours' traffic of our stage; The which if you with patient ears attend, What here shall miss, our toil shall strive to mend.

Beğendiğiniz bedenlere hayalinizdeki ruhları koyup aşk sanıyorsunuz!

... Herkesi dinle, pek aziyla konus... (s. 33)