OYUNCU
Güvenip cömert hoşgörünüze
Bir oyun getirdik önünüze
Sabrınız tükenmesin dinlerken
Tragedyamızı da, bizi de

(Çıkar.)

HAMLET
Bu da ne? Prolog mu? Yüzük taşı dörtlüğü mü?

OPHELIA
Biraz kısa gerçekten.

HAMLET
Kadınların aşkı gibi. sf. 83

İnanıyorum söylediğini candan söylediğine,
Ama bugünkü karar yarın bozulur çoğu kez.
Hafızanın kulu olmaz kararımız,
Çabuk doğduğu için büyümeden ölür,
Nasıl ki ham meyve dalında durur da,
Oldu mu kendiliğinden düşüverir yere.
Kendi kendimize verdiğimiz sözü tutmak,
En çabuk unuttuğumuz şeydir, ne yapsak.
Tutku bitti mi, istem de biter gider,
Ateşli sevinçler de kederler de
Yeminleri yakarlar kendileriyle birlikte.
Sevincin en coştuğu yerde dert en çok yerinir,
Bir dokunmada dert sevince döner, sevinç dertlenir.
Madem bu dünya bile yok olacak bir gün
Sevginin bitmesine insan neden üzülsün?
Sevgi mi kaderi kovalar, kader mi sevgiyi?
Kimseler çözemedi bu bilmeceyi.
Düşen büyük adamı en sevdiği unutur,
Yükselen züğürde düşmanları dost olur.
Sevgi talihin peşindedir diyecek insan
Bunca dost görünce büyüklere kul kurban!
Başı darda olan dayanak aramaya görsün,
Sözde dostları düşman kesilir bütün.
Ama ilk düşünceme döneyim yine
İsteklerimiz öyle çoktur ki kendimizle
Bütün kurduklarımız yıkılır gider.
Düşünceler bizim, olaylar bizim değiller. sf. 85

Kadınlar ne kadar severse o kadar korkar.
Sevgileri de kuşkuları da varsa aşırı var.
Yoksa hiç yoktur.

sf. 84

OPHELIA

Bıçak gibi keskin diliniz, bıçak gibi.

HAMLET
Bıçağımı köreltmeye kalkmayın, inletir sizi. sf. 87

Yaa, gördünüz mü? Düşünün, ne kadar küçük görüyorsunuz beni. Çalmaya kalkıyorsunuz beni. Perdelerimi bitirmiş gibi davranıyorsunuz. Sırlarımı üfürmek istiyorsunuz yüreğimden, en yüksek, en alçak seslen çıkarmak istiyorsunuz benden. Oysa şu çalgıyı, içi güzelim seslerle dolu şu ufacık çalgıyı söyletmesin' bilmem, beceremem diyorsunuz. Allahtan korkun, bu düdükten daha mı kolay beni öttürmek? Dilediğiniz çalgıya benzetin beni, kırın, koparın tellerimi, perdelerimi, bir tek ses çıkaramazsınız benden! sf. 92

Bir kral ölürken tek başına ölmez. sf. 94

İki işten birini seçemez olunca
İkisini de yüzüstü bırakanlar gibiyim. sf. 95

Sözlerim uçuyor havaya, ama düşüncem yerde;
Öz olmayınca düşünce yükselmiyor göklere! sf. 97

Bir insana insan mı denir bütün işi
Yemek ve uyumak olursa dünyada yalnız? sf. 115

İnsan ne olduğunu bilir, ama ne olacağını bilmez. sf. 119