?Ölüm düşüncesi izliyor beni. Gece gündüz kendimi öldürmeyi düşünüyorum. Bunun belli bir nedeni yok. Yaşansa da olur, yaşanmasa da. Bir kaygı yalnız. Beni, kendimi öldürmeye iten bir kaygı.?

?İçimdeki kıpırdanışları dinliyorum. Bir şeylere açılmak, bir yerlere koşmak, dünyayı kavramak istiyorum. Dünyanın bize yaşatılandan, öğretilenden daha başka olduğunu seziyorum.?

Geceler çok erken gelir hastanelere. Ama bitmek bilmez. Gün doğmak bilmez.

Derin bir uykuya düşmeye çabalıyorum... Olmuyor... Uzun sürüyor uykunun gelip, beni bana unutturması...

Hiç düşündünüz mü? Ölen bir insanı gerçekten bir kez daha görebilir misiniz? Ölen bir okula gidebilir misiniz? Ölen bir evde uyuyabilir misiniz? O yıllar öldü. O yılları bize öldürecek biçimde yaşattılar.

Yaşam özlemini doyuracak bir olgu mümkün mü.

Tüm yaşantılarım genel bir insan sevgisine dönüştü.

Ülke derken, hem kendi ülkemi, hem de üzerinde var olduğumuz bu kahredilmiş yeryüzünü anlıyorum.

Görmek istediği ben değilim. Biliyorum. Görmek istediği, benim kendime olan bağımlılığımdan taşan bağımsızlığım.

Her şey geçiyor. Hiçbir şey geçmese de.