"Sadece dinledikleri müzikten bile bir fikir edinebiliyorsun insanlar hakkında..."

Dünyaya baktığımda, o inanılmaz güzelliğini gördüğümde, aşağıda yaşayan insanları teker teker sarsıp kendilerine getirmek istiyorum. Uzayın içindeki soğuk, kapkaranlık dünyamızın ne kadar küçük, narin ve yalnız olduğunu herkes görebilse keşke. Belki ona daha iyi bakarlardı...

İnsan kendi kendine, bize bizden başka düşman var mı diye sormadan edemiyordu...

Sana söylemeyi en çok istediğim şuydu. Seni seviyorum. Seni sevmekten hiç vazgeçmedim. Sonsuzluğa acılan kapının ağzında bekleyen hiç kimse oradan dudaklarında bir yalanla geçmez derler. Ölüm döşeğindeki itiraflara her zaman inanılır derler, İste bu da benimki...

Yüreği bir kez değil, iki kez sökülen bir insan yaşamayı nasıl sürdürebilir..?

Atalarımızla bağımız olmasa, hiçbir şeyle ve hiç kimseyle bağı olmayan, gelişigüzel salınan, yapayalnız toz zerreleri oluruz...

İki insanı en çok yakınlaştırabilecek şey, ölümün yüzüne birlikte bakmaktı...

Şiddet iz bırakır, sabunla ve çamaşır suyuyla silinemeyecek psişik bir leke bırakır...

Ben; yeni birinin iyi bir fikir olabileceğine inandım, onun büyük ve kendime birşeyler katabilir olgusu nüksetti kalbimin derinliklerinde. Ama tek kelime geliyor aklıma şimdi ''Yanılmışım...''

İş zarar vermeye geldi mi insanoğlunun dehası sınır tanımıyordu. Birbirimizi öldürmekte çok iyiyiz. Oysa aşkta çok başarısızız...