"Gerçek bende nefes darlığı yapıyor." E. M. Cioran

"İnsan zaten dertli değildir, derdin kendisidir." Şule Gürbüz

Yol, insanın araf duygusunu en çok hissettiği yer sanırım; bir yerden bir yere giderken aslında hiçbir yerde olamamak halini yaşıyorum. İki mekan arasındaki hiçlik. İki hal arasındaki yokluk. İki menzil arasındaki zaman boşluğu.

En çok tekrarladıklarım, en çok ihtiyaç duyduklarımdır.

Annemin ölümünün dil bilgisi, grameri olmuyor ki Eda. İnsanın annesinin ölümü zaten hayatın anlatım bozukluğu.

''Bil ki ey sevgili! Ben seni aklımdan hiç çıkarmadım; ben sadece aklımı çıkardım. Ve böyle bilsin bütün dünya, ben aklımı senin râmına değil, senin uğruna senden çıkaerdım''

İnsan tamamlanmamış bir cümledir.

Arayışlar insanı yorar.

Ne olduğu, nereden geldiği çok önemli değil. Sadece umudu hatırlatacak bir şey... Bir göz kırpması uzunluğunda bile olsa, umut...

Bir adım sonrasında toprağın ayaklarının altından kayıp gideceğini düşünmek gibi bir his bu. Her adımı boşluğa atmak gibi.