Başarısızlığımız için kırk milyon nedenimiz vardır ama bir tek bahanemiz bile yoktur.

Hiç kimsenin senin yanından ayrılırken, kendini geldiği zamankinden daha iyi ve daha mutlu hissetmemesine izin verme.

Ölüm hayatta büyük bir kayıp değildir. Asıl büyük kayıp, yaşarken içimizde ölen şeylerdir.

Eğer hayatındaki biri sana sert davranıyorsa, hak ettiğin saygıyı göstermiyorsa, seni temin ederim ki bir şekilde bunun olmasına sen izin vermişsindir. Belki ilk kaba davranışında sınırı koymamışsındır, bunun kabul edilemez olduğunu o kişiye bildirmemişsindir.

Dünyanın en zengin adamı,en çok şeye sahip olan değil, ihtiyaçları en az olanmış...

.... ileriye doğru giderken aslında geriye gidiyoruz ; geriye, doğumumuz sırasında olduğumuz o güzel, mükemmel varlığa doğru...

Zengin bir yürek olmazsa, servet çirkin bir dilencidir...

Hayat kısa. Hayattaki en önemli şeyleri aklından çıkarma: başka insanlar için yaşamak ve onlara iyilik yapmak...

Bana öyle geliyor ki çoğumuz, içimizden gelen o incecik, ama çok bilge sesi dinlemiyoruz. Her birimizin kalbinin derinliklerinde bir yer var, en büyük sorunlarımızın cevabını biliyor. Yani aslında her birimiz, kendi gerçeğimizi de, kendimize olağanüstü hayatlar yaratmak için ne yapmamız gerektiğini de biliyoruz. Çoğumuz bu doğal bilgelik kaynağıyla bağlantımızı kaybettik, çünkü günlerimize çok fazla kuru gürültü, çok fazla dağınıklık egemen oldu. Oysa ben, sessizliğe, sükûnete ve yalnızlığa zaman ayırdığımda, gerçeğin sesinin konuşmaya başladığını öğrendim. Ayrıca ben onun rehberliğine ne kadar güvenirsem, hayatım da o kadar zenginleşti...

Ne kadar çok şey toplarsak toplayalım, içimizde hissettiğimiz eksikliği hiçbir şey ama hiçbir şey telafi edemez. Biz hepimiz insan olarak, o boşluklara, çukurlara sahibiz ve hepsinin de dolmaya ihtiyacı var. Bazılarımız çukurlarını çocukluğumuzda duygusal ihtiyaçlarımıza önem vermeyen anne-babalarımız yaratmış, bazılarının çukurlarına da, gerçek değerimizi göremeyen sevgisiz okul arkadaşlarımız yol açmış. Kiminin çukurları da ne yaparsak yapalım hiçbir zaman yeterince iyi olamayacağımızı bize öğreten öğretmenler tarafından açılmış.Büyüyüp yetişkin olurken çukurlarımızı doldurmak, kendimizi tamamlamak için hiç farkında olmadan başka insanları ve nesneleri arıyoruz. Çukurlar dolmayınca, bu sefer ikinci çareyi arıyoruz. Sonu gelmeyen bir kovalamaca...