Ne kadar çok şey toplarsak toplayalım, içimizde hissettiğimiz eksikliği hiçbir şey ama hiçbir şey telafi edemez. Biz hepimiz insan olarak, o boşluklara, çukurlara sahibiz ve hepsinin de dolmaya ihtiyacı var. Bazılarımız çukurlarını çocukluğumuzda duygusal ihtiyaçlarımıza önem vermeyen anne-babalarımız yaratmış, bazılarının çukurlarına da, gerçek değerimizi göremeyen sevgisiz okul arkadaşlarımız yol açmış. Kiminin çukurları da ne yaparsak yapalım hiçbir zaman yeterince iyi olamayacağımızı bize öğreten öğretmenler tarafından açılmış.Büyüyüp yetişkin olurken çukurlarımızı doldurmak, kendimizi tamamlamak için hiç farkında olmadan başka insanları ve nesneleri arıyoruz. Çukurlar dolmayınca, bu sefer ikinci çareyi arıyoruz. Sonu gelmeyen bir kovalamaca...