Lakin demezler mi ki kadınlar, yorulmuş erkekleri kendileri uyumazken uyuyan o haris ve sevdaya doymaz kadınlar, bu uyuyanlar en sevdikleri erkekler bile olsa yine onları kinle kıvranarak seyrederler; bu uykuları kendilerine karşı bir hakaret sayarak ve bu hakaretin cezasını vermeyi bütün varlıklarıyla isteyerek seyrederler? (s. 180, Bir Dağ Ve Deniz Hikayesi)

Seniha odanın ortasında ayakta hareketsiz duruyor, sade biraz omuzlarını sıkıyordu. Ağabeyinden daha fazla sararmıştı ve indirdiği darbeden asıl kendi bitap gibiydi. Bu sözler Halit'in hissiz ve katı kalbine sokulabilmiş bir hançerdi, ve o kalbin ta nihayetine kadar bu hançeri sokarken kendi bilekleri de çok ağrımıştı.