Bu kadar geliyordu elimden ve doğruydu.Başka türlü istemezdim onu.Harikulade değildi ,ama güzeldi; acılı bir varlık,Tanrı'nın annesi gibi.

Ama karın da iyi bir yanı vardı her şeye rağmen.Seni diğerlerinden saklıyordu;çillerini,kepçe kulaklarını,sefil endamını; ve başka hayallerin yanından geçip hüznün içine yürüyordun ; baş öne eğik,gözler saklı ,vicdan azabın ve değersizliğin ruhunun en derinlerinde,emniyette...

İştahla yiyordu,heyecanla,dudaklarının arasından geçen her lokmayı kıskandım.Kızarmış ekmeği çiğneyen dişlerinin çıkarttığı sesi dinledim,kahveyi yudumladığında yutkunuşunu dinledim ve canım bağırsaklarından büyüleyici bir gurultu yükseldi gibi geldi bana; duru bir inilti,saf bir müzik tınısı.

Bazen öyle bir mutluluk dalgası kaplıyordu ki içimi, ışıklarımı söndürüp ağlıyordum ve içimi tuhaf bir ölüm arzusu kaplıyordu.

Sakin ol evlat, yalnızlık bu, bir başınasın dünyada; ne baban, ne annen, ne inancın, ne yardım edebilir sana; kimse kimseye yardım edemez, sadece sen yardım edebilirsin kendine, ben de bu yüzden buradayım, çünkü biz birimizden ayrılamayız, birlikte her şeyin üstesinden gelebiliriz.

Karanlıkta iki farklı dünyada yatarken hayal ettim onları, aynı yemliği paylaşan horozla tavuk misali. Karı ve koca, yan yana, çukurlaşmış şiltede oluşmuş iki yuvada; ama ölü bir evlilikten arda kalanla ayrık.

Geleceğine inancı olan her insan her koşulda sabırlı olmayı bilmeliydi.

Bir erkeğin yalanlarına katlanıyorsan şikayet etme hakkın yoktur. Sen de onun kadar yalancısındır.

Usanmıştım umursamaktan.

''Takma kafana, Tek başına yola çıktıysan, Kimse sana hesap soramaz, Yanlış yolda yürüyorsun diyemez...''