beni koyup koyup gitme ne olursun durduğun yerde dur kendini martılarla bir tutma senin kanatların yok düşersin yorulursun beni koyup koyup gitme ne olursun bir deniz kıyısında otur gemiler sensiz gitsin bırak herkes gibi yaşasana sen işine gücüne baksana evlenirsin çocuğun olur sonun kötüye varacak beni koyup koyup gitme ne olursun elimi tutuyorlar ayağımı yetişemiyorum ardından memleket havası hevesim olsa param olmuyor param olsa hevesim yaptıklarını affettim seninle gelemeyeceğim beni koyup koyup gitme ne olursun

utanıyorum utancınızdan

asıl büyük sarhoş benim uzaktaki ben ki tek damla şarap içmedim ekmeğin beyaz zeytinin siyah olduğunu biliyorum asıl büyük sarhoş benim uzaktaki benim kusturucu sarhoşluğum yoksulluğum

yanımda olmadın mı seni seviyorum

yüzünü ıslatmadan ağlayabilir misin yarı geceden sonra telefon ettin mi hiç karanlık adamlar hüviyetini sordu mu ben senin olmadığını arıyorum belki gelmem gelemem beş dakika bekle git

ben sana mecburum sen yoksun

yaşamak güç sarsılmadan janin medoviç hele yüksek gerilimli bir yaşamaksa bazı bir tel erir bakarsın bir lif kopar bir yerde çıldırmak var dur bakalım

yanılmış bir kapıyım simsiyah kendi üstüme kapanıyorum seni paris'te kaybettim yanlış bir yerde arıyorum bozduğum her saat içimi büsbütün daraltıyor hiçbir mutluluğum kalmadı ne bıraktıysan harcadım inge bruckhart resimlerine bakamıyorum

yine yanlış mı yaşıyoruz karanlığımızı avuçlarımıza öksürerek

ölüversek mi ne en büyük yanlışlığı benimseyerek (...) insan yaşadığından utanıyor uykularımızda yalnızlık korkuları dışımız en küstah yanlışlıklar içimiz en başka türlü ayıp