yanılmış bir kapıyım simsiyah kendi üstüme kapanıyorum

yine yanlış mı yaşıyoruz karanlığımızı avuçlarımıza öksürerek

en gizli rüzgarları dinliyorum bir yerde benden konuşuluyor biliyorum hırsızlama konuşuluyor geceyarısı kayıp cıgaraların korkak aydınlığında cesetlere oturulmuş konuşuluyor

bir gece sabaha karşı en kilitli kapılarım açılacak yalnızlığımdan çıkıp gideceğim ne sensiz kalırsam korkusu ne kitaplarda okuyup altını çizdiklerim ne alkol tutabilecek beni ne ölüm telaşı

ben sana mecburum bilemezsin adını mıh gibi aklımda tutuyorum büyüdükçe büyüyor gözlerin ben sana mecburum bilemezsin içimi seninle ısıtıyorum

ne vakit bir yaşamak düşünsem sus deyip adınla başlıyorum içimsıra kımıldıyor gizli denizlerin hayır başka türlü olmayacak ben sana mecburum bilemezsin

umutsuzluğuma geldi oysa yorgundum üstelik incittim de istemeyerek

hanidir içimden bir başkası geçiyor gözlerim hanidir ondan uzakta

yaşantın küçüldü mü yaşadım saymayacaksın

elimden gelen bu ben iki kişiyim birisi kapadığın kapılardan gitmiyor ... çoğalmak neyse ne azalmak zor