MEHLİKA SULTAN Mehlika Sultan'a âşık yedi genç Gece şehrin kapısından çıktı: Mehlika Sultan'a âşık yedi genç Kara sevdalı birer âşıktı. Bir hayâlet gibi dünya güzeli Girdiğinden beri rü'yâlarına; Hepsi meshûr, o muammâ güzeli Gittiler görmeye Kaf dağlarına. Hepsi, sırtında aba, günlerce Gittiler içleri hicranla dolu; Her günün ufkunu sardıkça gece Dediler: ''Belki bu son akşamdır'' Bu emel gurbetinin yoktur ucu; Daimâ yollar uzar, kalp üzülür: Ömrü oldukça yürür her yolcu, Varmadan menzile bir yerde ölür. Mehlika'nın kara sevdalıları Vardılar çıkrığı yok bir kuyuya, Mehlika'nın kara sevdalıları Baktılar korkulu gözlerle suya. Gördüler: ''Aynada bir gizli cihân.. Ufku çepçevre ölüm servileri.....'' Sandılar doğdu içinden bir ân O, uzun gözlü, uzun saçlı peri. Bu hâzin yolcuların en küçüğü Bir zaman baktı o viran kuyuya. Ve neden sonra gümüş bir yüzüğü Parmağından sıyırıp attı suya. Su çekilmiş gibi rü'yâ oldu!.. Erdiler yolculuğun son demine; Bir hayâl âlemi peydâ oldu Göçtüler hep o hayâl âlemine. Mehlika Sultan'a âşık yedi genç Seneler geçti, henüz gelmediler; Mehlika Sultan'a âşık yedi genç Oradan gelmeyecekmiş dediler!. ŞİİRİN MANASI : Yedi genç: İnsanoğlu Mehlika Sultan: İnsanın arzu ve istekleri Mehlika Sultan?a duyulan aşk: İnsanın istek ve arzularına ulaşma ihtirası Emel gurbeti: Hayatın kendisi Kuyu: Ölüm veya kabir Gümüş yüzük: İnsanın maddiyata verdiği önem Hayal âlemi, rüya: Ahiret, uhrevi dünya Şimdi; şiiri bu alegorik unsurların doğrultusunda inceleyecek olursak, Yahya Kemal?in şiiri altında nasıl bir fikir sisteminin yattığını rahatlıkla görebiliriz. İnsanoğlu hayata geldikten sonra istekleri de başlar. Fıtratında olan bir şeydir ya, sürekli memnuniyetsizdir. Hayat denen zorlu yolda, istekleri ve arzuları peşinden gider. Çoğu kez isteklerine kavuşamaz, ancak hep ümitlidir. Yola devam eder? Her türlü engeli aşar, yine de istek ve arzularının sonu yoktur. İstediği noktaya varacağını sanırken, sona gelir. Hayatın belki de en büyük, inkâr edilemez gerçeği olan ölümle karşılaşır. Ve maddiyatı dünyada bırakıp, ahrete göçer. Şiirlerinde büyük bir dünya yatan eşsiz insan Yahya Kemal Beyatlı'ya mekanı cennet olsun diyorum.

SESSİZ GEMİ Artık demir almak günü gelmişse zamandan, Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan. Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol; Sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol. Rıhtımda kalanlar bu seyahatten elemli, Günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli. Biçare gönüller. Ne giden son gemidir bu. Hicranlı hayatın ne de son matemidir bu. Dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler; Bilmez ki, giden sevgililer dönmeyecekler. Bir çok gidenin her biri memnun ki yerinden. Bir çok seneler geçti; dönen yok seferinden

TERCİH Dünyada ne ikbal ne servet dileriz Hattâ ne de ukbâda saadet dileriz Aşkın gül açan bülbül öten vaktinde Yaranla tarab yâr ile vuslat dileriz.

.

..

Her sabah başka bahar olsa da ben uslandım, Uğramam bahçelerin semtine gülden yandım...

Sevdiklerim göçüp gidiyorlar birer birer, Ay geçmiyor ki almıyayım gamlı bir haber. Kalbim zaman zaman bu haberlerle burkulu; Zihnim düşünceden dağınık gözlerim dolu. Kaybetti asrımızda ölüm eski hüznünü, Lakayd olan mühimsemiyor gamlı bir günü...

Yaprak nasıl düşerse akıp kaybolan suya, Ruh da öyle yollanır uyanılmaz bir uykuya...

Ölmek değildir ömrümüzün en fecî işi, Müşkül budur ki ölmeden evvel ölür kişi...

Yürü..! Hür maviliğin bittiği son hadde kadar... İnsan alemde hayal ettiği müddetçe yaşar...