Sana bir şey söyleyeyim mi..? İnsan kendinden nefret edebilen tek canlıdır.

''Bu iki kişilik, Simenon'un kedilerle ilgili romanındaki yaşlı karı koca gibi miydi yani..?İki insan birbirlerinden ölesiye nefret ediyor ancak yine de ayrılamıyordu. Öyle bir şey mi..?''

Siz hiç bir zaman karanlığa bakmadınız, yani gerçek anlamda bakmadınız.Orada bütün siyahların iç içe geçtikleri sanılır ama insan oraya ne kadar uzun bakarsa içinde o kadar çok şey görür...

"Yaşam, insan beyninin icat edemeyeceği kadar karmaşık ve sonsuzdur. Ona katılmaktan başka bir şey yapamam..."

İnsan ruhu gizli dehlizlerde yaşar, kırılırsa da bu sessiz sedasız olurdu. Kırıklar, ancak iş işten geçtikten sonra gözle görülebilirdi. Jan bu nedenle her şeye hazırlıklı olması gerektiğini biliyordu...

Marenburg dalgın bir ifadeyle, "İnsan bunları dinledikçe büyük aşk kavramını sorgulamaya başlıyor," dedi. Kafamızın içinde yarattığımız ideal kişinin özlemiyle mi yaşarız, yoksa bir insanı kendi gerçekleriyle olduğu gibi kabul edebilir miyiz..? Yani her şeyiyle demek istiyorum." "Bunu bana sorma Rudi. Bir erkeğiz. Bunu asla anlayamayacağız..."

Yaptıklarım için beni seveceksin. Benim seni şimdiden sevdiğim gibi. Üstelik senin benden haberin bile yokken seviyorum seni. Daima seni düşünüyorum. Yakında sen de beni aklından çıkaramayacaksın...

Sen şeytana pabucu ters giydirmeye çalışıyorsun ama o delinin pabucuna senin aklın ermez...

Kuşku duyması normaldi. İster kendini koruma, ister ani heyecan sonucunda olsun bir nedene dayanması koşuluyla her insan öldürme dürtüsüne sahipti....

Çocukluğumuzda duyduğumuz bazı şeyler bir daha silinmemek üzere hafızamıza kazınır...