İnsanlar her şeyden önce bağ kuracak birilerini arardı ve buna sahip olmak için her şeyi berbat etmeye hazır olurlardı.

Beni affet, Helena. Seni dünyanın zalimliğinden korumak istemiştim, o zalimin ta kendisi olmak değil.

Gerçekleri kim saklamak ister ki? Fazla doğruyla yüzleşmek zorunda kalmış olan insanlar. Ya da çok azıyla. Ya da keskin uçurumları takdir edemeyecek kadar sığ olan insanlar.

İnsanların senin gerçekten kim olduğunun ağırlığını hissetmelerine izin ver ve bırak bunlarla onlar uğraşsınlar.

Eğer hayatlarımız kitap olsaydı, mutlu olduğumuz anlar sadece noktalama işaretleri olurdu.

İnsanlar kendilerini öldürürlerken neden bu kadar sıradan olurlar hiç anlamıyordum.

Beynim bazen dolandırıcılı Rubik'in küpü gibi oluyordu. Hangi filmi izlesem, hangi kitabı okusam beş dakika içinde onu çözerdim. Bu neredeyse acı veren bir şeydi.

Terim olarak cinsel saldırı denmesi kadınların daha az kurban gibi hissetmelerini sağlayabiliyor muydu diye merak ettim. Şahsen ben nefret etmiştim. İnsanların kullandığı tüm kelimelerden nefret ettim. Beni buraya getiren iki polis hemşireye tecavüz kelimesini fısıldamışlardı. Ama benimle konuşurken cinsel saldırı diyorlardı. Gerçek bir olayın iki yüzü gibiydiler.

Ben küçük bir çocukken annem insanların ruhlarını iki şekilde kaybettiklerini söylerdi; ya biri gelir onu senden alırdı ya da kendi isteğinle teslim ederdin.

Eşyalar benim dikkatimi dağıtıyordu. Ya da kafamı karıştırıyorlardı. Rengârenk yaşamayı sevmiyordum.