Kimse beni böyle sarmamıştı daha önce. Kaçmalı mıydım, yoksa hayatımın sonuna kadar sıkı sıkı sarılmalı mıydım, bilemiyordum.

Canın acımayacak, canın acımayacak, canın acımayacak....
Canım ateşe verilmiş gibi acıdı. O kadar şiddetli acıdı ki merdivenlerden aşağı zor indim, o yüzden oturdum. Oturdum ve titredim ve tam o esnada, oturduğum yere gökyüzünden bir göktaşının düşmesini diledim. Sanki içim dışıma çıkmış ve kanım yerlere akıyormuş gibi yaralı ve savunmasız hissediyordum. Bu nasıl olabilirdi? Neden? O benim her şeyimdi.

Kaderden nefret ederim. İnsanların huzurla iyileşmesine izin vermeyen canı sıkılmış küçük şımarık bir velettir kader.

Bence bir kere kalbini verdin mi bir daha geri alamazsın. Geri kalan hayatında sadece kalbin sendeymiş gibi yaparsın.

Kalbini sadece bir kez verebilirsin; ondan sonraki her şey ilk aşkının peşinden gelir.

Birine karşı bu kadar derin hisler içinde olunca onu tamamen sevmeyi bırakamıyorsun.

Aşkla ilgili en kötü şey buydu, ne yaparsan yap kalbine sahip olan kişiyi asla unutmazdın.

Onu o kadar seviyordum ki kalbim acıyordu. Bana bakmııyordu. Bunun ne demek olduğunu bilmiyordum ama düşünmek hiçbir zaman iyi bir şey değildi. Duygularım beni bir keresinde nerdeyse boğuyordu. Oraya tekrar dönmek istemiyorum.

Benimle ilgili bilinmesi gereken tek bir şey var, kazarım. Bulamazsam daha derinlemesine, daha şiddetle kazarım. Bulana kadar kazarım. Kazanadığım tek şey vardı o da kendi zihnim. İçini görmek istemiyordum.

Aşk mantıksızdır. Bir deliğe düşer gibi içine düşersin. Sonra sıkışırsın. Aşkın içinde yaşamaktan çok, aşkın içinde ölürsün.