Huzur bozucu hayaller, yavaş yavaş silinmeye başladı; isimler unutuldu.

Yaşamak artık beni yoruyor önemli bir olay yaşamadan sadece yaşamak bile yordu beni insanlarla birlikte olmak onların sözlerine cevap vermek nasılsınız demek içeri girerken merhaba ayrılırken hoşçakalın gene görüşürüz demek konuşmaları izlemek ne demek istedi acaba söylediğimi anladı mı ne demek istedi acaba yanlış bir şey mi yaptım acaba söylediğini anladım mı o kadar çok insan var ki o kadar çok olay birden oluyor ki..

Fakat bizde insana da devlete de güvenmeye gelmez, pahalıya mal olur sonra.

Ben emek verdiğim konularda böyle hayal kırıklığına uğrarken uğraşmadığım konularda bir yerlere varıyormuşum.

İhtiyar adamlarla evlenen genç kadınların kısa bir süre sonra tazeliği gidiyor yaşlı bir görünüşe bürünüyorlar. İhtiyarlık bulaşıcı bir hastalık sanki. İhtiyarlar çevrelerindeki gençlerin gençliğini emiyorlar, bitiriyorlar. Onların gençliğini sömürüyorlar. Sadece gençlikle besleniyorlar.

Hiç bir duyguya kapılmadan. Hiç bir şey düşünmeden dinleneceğim.

Babamın, sonradan daha iyi fark ettiğim karakterinin eşsiz bir özetiydi bu cümle : "Dur bakalım hele". Hem kendi durur, hem de herkesi durdururdu bu cümleyle. Benim hızımı, annemin hırçın ve telaşlı atılmalarını hep bu amansız cümlesiyle keserdi: "Dur bakalım hele". Dünya tefekkür tarihine "Durbakalımhelecilik" geçmezse, babama yapılmış en büyük haksızlık olacaktır bu. Ben de belki biraz bu felsefenin tesiriyle böyle olmuşumdur.

''Yaşamayı nefes almak gibi rahat sürdürenler de var. Onlar daha fazla yaşasın. Yaşasınlar inşallah. Beter olsunlar! ''

İnsanlardaki zavallılığı önce çocuklar seziyor galiba. Eğilip yerden taş alan yüzlerce deli birden gördü kafasında ; yüz milyonlarca çocuk, on binlerce deliyi kovaladı.

Çocuklardan kendini koruyamazsın , görünüşe aldanmaz onlar.