Kadınlara ikinci sınıflığı dayatan ve sarınmaları için, ıstırapla dokunmuş bir kumaştan başka bir şey sunmayan bir toplumun kurbanı olan Plath, uzlaşmayı reddeder ve uyumlu sosyal varlıkların çirkinliğine kaçınılmaz bir tepki olarak intiharı seçer. Yaşamanın ve şiir yazabilmenin derin anlamı, toplumda sistematik bir şekilde var olan ve kendisine dayatılan bir intihara dönüşür.

Yeryüzünün tüm bağırsakları uzunluğunca umutsuzluğumuz...

Bu sarsıntıda ruha hiçbir pencere açılamaz...

Ben hakimim masum bey!

Yeryüzünün tüm bağırsakları uzunluğunda umutsuzluğumuz...

Benle benim aramdaki farkı görebiliyor musun?

... göğünü yitirmiş bir yıldız diyor bana, kumda fal.

Bakmak bizim sorumluluğumuz...

Yaşamlarımız kısa mesafelerde kuş uçuşu kadar (göçebilen kuşların yolları ve kargalara verilen yaşam payı dışında) gençyaz ve yaşlıbahar arasında ufalanan bir yaprağın ki denli rüzgarlara açık. Bu bilgi bizi inlerimizden çıkararak (kimi zaman da tam tersi) altruizm adlı meydana gönderiyor. Belki meydan pazar yeridir, belki de yetişkinlerin maskelerini sorumluluk duygusuyla yüzlerimize yerleştirdiğimiz bir çocuk bahçesi...

"Göğünü yitirmiş bir yıldız diyor bana.."