Duvar çekilmiş gözlerinin ötesinde bir dünya varolabilir miydi gerçekten?

Güven ve insanın içine işleyen bir bağlılık yansısı vardı bu davranışta; oysa birisi bir değişim geçirdiğinde, bu kişinin yanına gidip tanışıklığı belirtmeden önce, bir süre bekleyip bu değişimin yarattığı sonuçları gözlemlemek daha güvenli sayılıyordu.

ben kendim gözümün içindeki saç teliyim.

"... Sevdiğiniz insanları korumak için hiçbir zaman dünyayı yeniden kuramayacağınızı anlatmaya çalışıyorum size. Ama bunun için uğraşmış olmanızı da haklk göstermek zorunda da değilsiniz."

"Yalnızca sevmek yetmiyor demek ki. Jacop'a duyduğum sevgi onu incitmemi ve babamın gözünde olduğu gibi kendi gözümde de küçük düşürmemi engellemedi. Ve Deborah'a duyduğumuz sevgi de... Şey, bu hastalığa... Yol açmamızı engellemedi."

"Onlarla birlikte olamıyorsan, savaş."

"Bak, dinle beni." dedi Furi. "Sana hiçbir zaman gül bahçesi vadetmedim ben. Hiçbir zaman kusursuz bir adalet vadetmedim. Ve hiçbir zaman huzur ya da mutluluk da vadetmedim. Sana ancak bütün bunlarla savaşma özgürlüğüne kavuşmanda yardımcı olabilirim. Sana sunduğum tek gerçeklik savaşım. Ve sağlıklı olmak, gücünün yettiği kadarıyla, bu savaşımı kabul edip etmemekte özgür olmak demektir. Ben yalan şeyler vadetmem hiç. Kusursuz, güllük gülistanlık bir dünya masalı koca bir yalandır... Üstelik böyle bir dünya çok can sıkıcı bir yer olur!"

"Yaşamı doğru yaşayan ve suçla kirlenmeyen kişinin ne Fas'ın kargılarına gereksinimi vardır, ne yaya, ne de kılıflar dolusu zehirli oka..."

"Zaman hiçliğe gömülmüştü; dünya hiçliğe gömülmüştü..."

İnsan mahkum olacaksa, güzel olmalı, yoksa dram yalnızca bir komedi olur...