Sonunu " Seninle ben taş ile cama benziyoruz; taş camın üzerine de düşse,cam taşın üzerine de çullansa paramparça olacak şey malumdur!" demeyi ihmal etmedi.

"Hamiş:mektubunla birlikte bize bitas içinde at pisliği göndermişsin.Buna karşılık sana bir kavanoz bal gönderdim.Ne de olsa herkes karşısındakine kendi yediğinden ikram eder!"

Havuzun duvarına otururken kulağıma fısıldadı:" Ömer'le ben pergel gibiyiz;iki başımız var bir bedenimiz.Çevresinde ne kadar dönersem döneyim,o beni ne kadar ararsa arasın,er yada geç baş başa vereceğimiz günün geleceğini biliyoruz!"Sonra da eğilip havuzun suyunu açtı. syf:279

"İnsanlar yaratılışlarının gereği madde ile mana dengesinde yaşamak isterlermiş.Madde tükenince geride bıraktığı boşluğu mana doldurur; yahut mana yükselince madde bedeni terk edip gidermiş. Zaten Allah da insanı bu madde mana dengesi üzerine yaratmış."

"Ben demek yakışmaz burada sen var iken; düşer mi söz söylemek, sevgili söylerken"

Her ne ki arıyorsun,aradığın ancak sensin...iyinin de kötünün de fidanı senin içinde büyür..

İlim kendini bilmektir.....

KOŞUG


Şeybe için...

Yıllar ve yıllarca önceydi... Bir gece, şarkımın en tenha zamanında, bir gül rüyası görmüştüm. Her şey tül tül açılıyordu, Ruhum oradaydı. Güya zaman ötesi bir zaman, mekân ötesi bir mekândaymışım... Rüya ya: adına ezel diyelim... Dünyada hiçbir şey yokmuş, hatta daha dünya yokmuş... Yalnızca Allah varmış. Allah bilinmeyi sevdiği için bir nur yaratmış. Yarattığı nura celal ve rahmet nazarıyla bakıp "Muhammed ol!" demiş. Işık üstü bir ışık bir nur olmuş. Allah'ın cemal ve izzeti karşısında yüce yaratıcıya kulluğunu arz etmiş: "La ilâhe illallah: Allah'tan başka ilah yok!" Allah kendisini ilk bilen bu nuradn kuluna ihsan buyurmuş: "Muhammed rasûlullah: Muhammed Allah'ın elçisi!" Sonra
Sayfa: 42

Allah, Arş'ı aklı ve ruhları yaratmış. Derken yarattığı nura rahmet nazarıyla tekrar bakmış. Nur, O'nun celali karşısında buhar buhar terlemiş. Rüyamda bunu hissediyordum; katmanlar çoğalıyor, gökler birbiri içine giriyordu ve Arş henüz sular üzerindeydi. Meğer o sırada Levh ü Kalem vücuda getirilmiş. Kalem, ana kitabın başına Muhammed yazmış. Böylece Muhammed, Allah'ın takdirinde bütün peygamberlerin başı, yaratılışta ise sonu olmuş. Varlıkta evvellerin evveli ve peygamberlikte sonların sonu... Muhammed'in nuru diğer nebilerin nurunu da kuşatıyormuş. Allah yarattığı o ilk nura yeniden bakmış. Nur yine buram buram terlemiş, buğusu dört unsura dönüşmüş: Toprak, hava, su, ateş olmuş. Sonraki nurun buğusundan hayvanlar, bitkiler ve cansız varlıklar yaratılmış. Dört anadan üç çocuk doğar gibi... O nurun özü bütün bu yaratılanların içinden süzüle süzüle Âdem'e kadar gelmiş. Âdem'in cennette balçığı kaldırdığında, Muhammed'in nuru ruh ile ceset arasında çoktan beklemekteymiş ve Allah o balçığın tam alnına, bedeni saran o nuru yerleştirmiş. Böylece Âdem alnında bir nurla yaratılmış.Sonra İdris, sonra Nuh, sonra ve sonra... Bütün nebiler bu nuru taşımış ve oğullarına Âdem'in söylediklerini tekrar etmişler; "Bu nuru Allah'ın huzurunda nikâhla alacağın temizlerden temiz bir kadın vasıtasıyla oğuldan oğula aktaracaksın!" Böylece zira çamurundan bir zerre bile sıçramayan nur, bazen gizli, bazen açık; gelmiş, gelmiş, gelmiş... Bazıları görmüş onu, bazıları görememiş. Bazen Tufan kadar sert ve haşin merhaleleri, bazen çölde rüzgârların savurduğu bir ayak izi kadar küçük ve mahrem yolculukları geçerek... Nesilden nesle, soydan soya... Tıpkı benim güle olan hasretim gibi. Nesilden nesle, soydan soya... Bir gül rüyasıydı, görüyordum...

"Renkleri göz alan bir kuş idin de kurduğum tuzaklara doğru hiç uçmadın.Gönül gemisini bela fırtınalarıyla dolu deryalara saldım da bir kerecik yolculuk yapmadın.Canım şeker isteyip dururken kader yıllar yılı perhiz verdi de sen bir kez tatlılık eylemedin.Gözüm temaşa istedikçe sen kendini gizledin de gönül sıkıntılar çekti,dönüp bakmadın.Güneş senin yüzünü sakladıkça, gençliğim karanlığa battı;gündüzsüz gecelerde takatlarım kesildi,bilmedin."

Dost dosta yar olmalı.
Allah'ın dostluğu rahmetiyle, kulun dostluğu taatiyle görünür. Allah'ın rahmetinin gelmediği hiçbir an yoktur. Kul gelen rahmeti göremiyor diye taatini kesip dostluğu zedelememelidir.