Hiç düşünmesek de, karşımızdakinin yaralarını sararken Kendi yaşamımızın en iyi bölümünü arkada bıraktığımız büyük bir gerçektir......

Belki de Rilke'nin dediği gibi "Yazmadan yaşamayı becerebildiğini sanıyorsan, yazma..."

Ben sizden de değilim, diğerlerinden de; Ben, ölüme dair yemin etmeyenlerden, tehdit savurmayanlardan, dinini ve ırkını aklının yerine koymayanlardanım. Ben hâlâ şiir okuyanlardanım... Ben ölürken vatanını yahut dinini değil, ?sevgiliyi? düşünecek olanlardanım. Sormak istersen..?

Belki de Tanrı, seveceğimiz kişiyle tanışmadan bizi yanlış kişilerle tanıştırıyor. Onu tanıdığımızda daha da mutlu olmamız için...

Kimi ne kadar düşünürsen düşün; '' Düşüncelerin en derini, başına yastığa koyduğun an başlar..''

Anneme söyleyin, insan öleceği zaman değil ölebileceği zaman ölür...

Çok küçük yaşlarımdan beri okula gitmek için eğitimime ara vermek zorunda kalmışımdır...

Sizlerden çok şey öğrendim. Ama bu öğrendiklerim pek işe yaramayacak. Çünkü hepsini bir çantaya kilitledim. Mutsuz bir şekilde... Artık ölebilir miyim..? (Yazarın dostlarına gönderdiği veda mektubundan....)

Benden nefret edenlerden nefret edecek vaktim yok. Çünkü ben, ben değer verenleri sevmekle meşgulüm...

Hayat, insanın yaşadığı değildir; aslolan, hatırladığı ve anlatmak için nasıl hatırladığıdır...