Bizi tek başımıza bırakın, elimizden kitapları alın o saat şaşkına döner, ne yana gideceğimizi, kimden yana çıkacağımızı, kimi sevip, kimden nefret edeceğimizi bilemeyiz.

İnsanların çoğu, en iyi arkadaşını alçalmış görmekten mutlu olur. Genellikle arkadaşlıkların bu temele inşa edildiğini de söylemek abartı olmaz. Bütün düşünen insanlar, bu eski gerçeği bilir.

"İki tür kumar vardır:Biri centilmenlere,öbürü ise ayaktakımına özgü açgözlü kumar.

Aklı başında bir adamın bahsini etmekten haz duyacağı konunun ne olduğunu bilir misiniz?
Cevap, kişinin kendisidir.

Her şeyi bilincinde olmak bir hastalıktır; bütün varlığınızı etkileyen gerçek bir hastalık.

Acıda hazların en tatlısı saklıdır, hele de insan, kendisi için başka bir çarenin kalmadığını derinden anlamışsa...

Okumaktan başka yapacağım bir meşguliyetim olmadığı gibi, gideceğim bir yerde yoktu. Etrafımda beni kendisine çekecek, saygı duyabileceğim bir uğraş bulamıyordum.

Bazen ruhumu saran sarhoşluk ve her yanımı kuşatan mutluluk hissine kendimi o kadar kaptırırdım ki, kendimle alay etmeyi unuturdum. Umut, inanç ve sevgi sanki damarlarımda dolaşırdı.

Beni mahveden de bu oldu zaten, çamurda debelenirken aslında bir kahraman olduğumu düşünmek. Yalnız kahramanlar çamura batabilir, diğer insanların buna hakkı yoktur, diye düşünürdüm. Bir kahraman, ne kadar çamura batarsa batsın kir tutmaz.

Tanrım!
Yeryüzündeki hiçbir varlıkla ilgisi olmayan, tamamen hayali sevgilerim beni öylesine tatmin ediyordu ki sonradan gerçek bir sevgiye ihtiyaç duymuyordum.