"(...) - her insan kanun kapısından içeri girmek ister. öyleyken neden bu kapıdan girmek isteyen benden başka kimse olmadı. - senden başka kimse bu kapıdan giremezdi. çünkü bu kapı sadece senin içindi. (...)" (syf 255)

?İnsan bu dünyada otuz yıl yaşamışsa eğer ve benim gibi hep yalnız başına savaşmak zorunda kalmışsa, o zaman beklenmeyen olaylara karşı bağışıklık kazanıyor ve bunlar yüzünden çok sarsılmıyor...?

"Her şeyin gerçek olduğunu kabul etmek gerekmez, gerekli olduğunu kabul etmek yeter." "Ne kadar karamsar bir görüş," dedi K. "Yalan, dünyanın düzenine dönüşüyor..."

"Hayır" dedi papaz, "Doğru olduğunu kabullenmen gerekmiyor, sadece gerekli olduğunu kabullenmelisin." "Ne acıklı bir düşünce." dedi K. "Yalan söylemek dünyanın en doğal şeyi yapılıyor..."

"İyisi mi, insan evine gitmeli, yatmalı ve bir şey hissetmemeli. Başkaca bir şey istemiyor bir süre sonra. Fakat bu da bir aptallık elbette, insan yatağında da uzun süre rahat edemez..."

Hem deneyimler, yıllar boyunca elden ele geçen malların değerini yitirdiğini gösteriyor...

Herkesin başına geldiği gibi insan, hiçbir şey elde edemediğini düşündüğü hüzünlü anlar yaşardı...

"Düşünceleri fazla dikkate almamalısın. Yazı değişmez, düşünceler ise çoğu kez sadece yazı karşısındaki aczin ifadesidir..."

''Ama ben suçlu değilim..! Hata yapıldı. Hem bir insan nasıl suçlu olabilir ki..? Hepimiz insanız, birbirimize benziyoruz... ''

İnsan yorgun olur, pek çok şey yüzünden dikkati dağılır ve o zaman da aklın yerine batıl inançlara sığınır...