Zamanlar geçtikçe neden
Mutluluk mahzunluk oluyor fotoğraflarda
Acaba
Keder mi, acı mı, hüzün mü dünyanın rengi
Mahzunluk mu yoksa yaşam
Ve doğruyu söyleyen yalnız
O mu, Rilke mi
Ölümünü içinde taşıyan.

Ah bu nisan yağmurları
Hüznünü kaybetmiş çocuklar gibi şaşkın
Yağıp bitiyor
Bitsin

Ve
Mutluluk
Bir kibrik çöpü ne kadarcık yanarsa.

Anlıyorum
Gezintiye çıkmış mutluluk o
O, yok olan şey
Büyüyünce bulacak
Büyüyünce sevecek beni

Acılar da acılaşıyor gittikçe
Sanki
Bir azarlamayla ölümünü düşünen çocuklar gibi.

Bir şarkı ne zaman güzel değildir
Sonu olduğu zaman
Sonu yoktur çünkü güzel şarkıların
Kimse bir şarkıyı sonuna kadar söyleyemez
Nasıl ki ölüm öldürülenlerinse
Ve korku korkmuyor görünenlerin

Dirseklerini masaya koyuşundan belli
Gelip geçen bir günü bitirmek istemediğin
Sevda bir umut buldu sende

Hangi yaprağı koparsam son anı avucumda kalıyor
İyi.

Gökyüzü gibi bir şey bu çocukluk
Hiçbir yere gitmiyor.

Acının kış ayları
Ne yapsam belirsizim.