Bana , bitti denilen şeyin, bitti denilen yerde, bitti denir denmez nasıl bitebildiğini anlatabilecek biri varsa , söz ilk biralar benden.

"Gittiğim her yerden az evvel çıkmış gibiyim, Nereye bakarsam bakayım bulamıyorum kendimi, Olduğum hiçbir yerde değilmişim gibi geliyor, Olmadığım her yerde de varmışım gibi..."

Eğer birini seviyorsan ve o seni sevmiyorsa, bundan çok güzel bir kaos çıkar. Bir sürü şiir, sağlam bir roman ve anlatacak bir sürü hikaye çıkar. Uykusuz geçen geceler, parklarda içilen şaraplar, yerli yersiz kıskançlık krizleri çıkar. Ama sevgine karşılık çıkar mı? O biraz zor işte...

Ölüm her şeyi sıfırlar.

Bellek yavşak bir düşman gibi davranıyor bazen...Canını yakacak şeyleri tamamen unutmana izin vermiyor.

Samimi bir acı, sahte bir mutluluktan daha kötü olabilir mi gerçekten?

" Herkesle beraber, bir gün toplu bir utanma ayini yapsak ancak arınabilirim sanki. "

Benzer acıları yaşayan insanlar birbirlerini tanırlar. Ama belli etmezler tanıdıklarını. Herhangi bir yerde karşılaşabilirler; metroda, barda, sokakta, cafede.. Sadece bir kez göz göze gelirler ve anlarlar. Daha sonra bakmazlar birbirlerine; belki canları daha çok yanacağından, belki de buna hiç gerek olmadığından.. İlk bakışma aynı zamanda son bakışma olur. Ama onlar tanırlar birbirlerini.. Muhtemelen o ortak acının müstehzi mahcubiyeti tekrar göz göze gelmelelerine engel olur. Ama tanırlar onlar birbirlerini, çaktırmadan kimselere koruyup kollarlar.

Bizim en büyük sermayemiz, can sıkıntımız. Hayıflandığımız bir şey yok, geçip giden güzel günleri iç çekerek anımsadığımız da yok. Galiba güzel günler diye bir şey yok..

"Yaralarımızı göstermedik birbirimize yaralarımızı deştik eskiden anımsadıkça yeri sızlayan o yara artık paramparça ben şimdi bu acıyla nerelere giderim hangi taşa vururum bu akılsız başımı etim ne budum ne benim bununla nasıl baş ederim gözün aydın içim yanmıyor artık içim öldü!"