Yetişkinler yalnızlardır. Birbirimizi sevsek bile herkesin yanında bunu belli etmemeye çalışırız. Bu kadar temkin neden? Cevabı basit: Çünkü ihanete uğrar ve herkesin arasında rezil olur. Gençlerin yetişkinliğe geçerken ilk öğrendikleri, kimseye güvenmemeleri gerektiğidir. Yetişkinler ihanete uğramış ergenlerdir.

"Acaba, güven dolu saf bir yürek suç mudur?"
"Direnç göstermemek suç mudur?"

Dışarıya karşı, durmaksızın gülümseyen yüzümü gösterirken, iç dünyam ölüydü. İşte bu, bin derdi tek bir saç teliyle taşımak gibi, yağa ter karıştırmak gibi bir çabaydı.

Yani,anlamıyorum.Çevremdeki insanların sıkıntılarının niteliğini,ölçüsünü,sanki kavrayamıyorum.Pratik sıkıntılar,yalnızca yemek yiyerek atlatılabilen sıkıntılar.Ancak,belki de,esas bunlar en sert ve benim şu on belamı darmadağın edecek kadar dehşetli,sonsuz bir cehennem de olabilir.Bunu bilemiyorum.Yine de,intihar etmeden,çıldırmadan,siyaset konuşarak,ümitsizliğe kapılmadan,teslim olmadan yaşam mücadelemi sürdürüyorum.Öyleyse bir sıkıntım olmamalı.Tam bir egoistim,üstelik bunun doğal bir şey olduğuna inanıyorum,bir kez bile kendimden şüpheye düştüğüm olmadı.Öyleyse rahat olmalıyım.Fakat belki tüm insanlar öyledir,insanların ulaştıkları doyum noktası budur.Bilemiyorum...Gece güzelce uyuyup,sabah rahatlar mı acaba?Nasıl rüyalar görürler?Yolda yürürken ne düşünürler?Para mı?sadece bu olmasa gerek.İnsanların yemek için yaşadığını duymuştum ama para için yaşadıklarını hiç duymadım.Yok,ama belki duruma göre...Hayır,bunu da bilemiyorum.Düşündükçe,anlaşılmaz hale geliyor.Sanki sadece ben farklıymışım gibi tedirginlik ve korkuya kapılıyorum.Çevremdekilerle neredeyse hiç konuşamıyorum.Neyi,nasıl söylemeliyim,bilemiyorum...