Güzel kadın
Sana inanmıyorum, sen gerçek değilsin
Kimse senin gibi iyisini görmedi!

Aslında kimse kimseye borçlu değil hayatını. Rastlantılar, anlık kararlar, ötesini düşünmeden atılan adımlar, o an orada olmak ve daha pek çok şey... Bir bıçağın sırtında ikiz kardeş gibi yaşayan cesaret ve korku! Korku ve cesaret! Hangisi borçlu, hangisi alacaklı?

"Düz yollarda değil sadece kavşaklarda umut vardır."

İlk özür dileyen en cesurdur, ilk affeden en güçlü, ilk unutansa en mutlu...

Saldıranlar hep aynı, hedefleri değişiyor her seferinde. Şimdi hedeflerinde solcular var, dün azınlıklar filan vardı. Yarın da başkaları olacak belli ki. Ama asıl önemli olan arkalarında kimler olduğu... Bunlar hep kullanılanlar! Kullananlar kim peki? Onu bilmiyoruz. Bu saldıranlar bile, aslında kime hizmet ettiklerinin farkında değiller.

Baskıcı sistemlere ve otorite liderlere karşı "öğrenilmiş çaresizlik" içinde hemen teslim oluyordu geniş halk kitleleri.

Galiba en güzeli aşkın karşılıksız olanıydı. Çünkü her karşılık bir bedel ödetiyor sonunda. Her karşılık, bir şey bekletiyor... Eninde sonunda ıstırap dolu bir fatura kesiyor ömrüne. Bir gün bırakıp gideceğini bile bile sonunda tek terk edeceğin bir adaya hiç gelmediğin için...

Koşmayacaksın, kaçmayacaksın. İnsanlar hep kaçarak kurtulacağını sanır, koştukça uzaklaşacağını sanır tehlikelerden. Bazen yan yollara sapmaktır kurtuluş, bazen bir boşlukta durup soluklanmaktır. Kalabalıkların yaptığını yapmamaktır belli ki asıl olan! Korkularından ve korktuklarından kaçmamaktır.

Ne tuhaf bir ikilemdi: Yaşadıkça unutmak mümkün değildi, ama unutmak için de yaşamak gerekiyordu.
Bildiğin bir sırrı taşımak, bilmediğin sırların peşinden koşmaktan daha zordur. Ağırdır yükü.