İnsanın çevresindeki mesafe, deyim yerindeyse boşluk, onun zihinsel iç görüsünün kuvvetiyle büyür. Dünyası derinleşir, yeni yeni yıldızlar, gizemler ve kavramlar, onun görüş alanına girer. Belki de üzerinde zihinsel gözünün derinliğini ve keskinliğini denediği her şey, bir oyundur, çocuklar ve çocuk ruhlular içindir. Belki de en büyük kavgalara ve acılara neden olan, en ciddi kavramlar, Tanrı ve günah kavramları, günün birinde bize bir çocuk oyunu gibi veya yaşlı bir adama göre bir çocuğun çektiği acı gibi görünecek; -Belki de o zaman yaşlı adam için bir kez daha bir başka çocuk oyununa ve bir başka çocuksuz acıya gereksinim duyulacak.- Yeteri kadar çocukça hep, sonsuza kadar çocuk!