İki ihtiyar birbirine dayanarak mezarın başında diz çökerek ağlıyorlardı. Burada oğulları yatmaktaydı. Arada sırada birbirlerine bir iki laf söylerler, taşın tozunu alır, çamlardan birinin dalını düzeltirler. Sonra tekrar dua etmeye başlarlar. Adeta oğullarına, daha yakın olduklarını hissetikleri bu yerden bir türlü ayrılamazlar...
Onlar boşuna mı ağlayıp dua ederler? Kutsal saydığımız o sevgi, her şeyin üstesinden gelemez mi? Bu mezarda gömülü olan yürek ne kadar günahkar, ne kadar isyankar olursa olsun üzerinde açan çiçekler, bizlere saf ve masum gözlerle bakarlar... Bize anlatmak istedikleri yalnızca sonsuz umursamaz bir sakinlik değildir. Onlar bize sonsuz bir başarı, ölümsüz bir yaşamı anlatırlar!