Hiç kimsenin bilmediği büyük bir aşk mı herkesin bildiği küçük bir aşk mı tercih edilir? diye sordu kendine. Ne fark eder ki? dedi sonra, İster küçük ister büyük olsun, her aşkın üzerine ölümün gölgesi düşmüyor mu? Hepimiz ölünce içimizde taşıdığımız kendimize ve başkalarına ait öykülerle birlikte gitmiyor muyuz?

Ne aşkın peşindeydi insan ne de öykünün. Kalıcı bir öykünün sonsuza dek sürecek bir öykünün peşindeydi. Unutulmayı, hele sonsuz unutulmayı hayal etmek bile tir tir titremesine, alnında soğuk terler dökmesine yetiyordu.

Ölmek de gerekmiyordu unutulmak için. Daha yaşarken, bırakın başkasının hikayesini, kendi hikayesini bile unutuyordu insan, sonsuza kadar taşımak bir yana dünya hayatında bile koruyamıyordu öyküsünü. insanın dedi mavi öyküsünü sonsuza dek koruyacak Bir'ine ihtiyacı var. hiç unutmayan Bir'ine.