Gerçekçilik büyük ölçüde özdekçilikle birleşir, dolayısıyla anlatıcının her düzlemde özdekçiliği benimsemiş bir anlatıcı olmasını gerektirir: yapıtlarını başlıca iki gerçeğin: katoliklikle krallığın ışığında yazdığını söyleyen Balzac bile, ayakları hiçbir zaman yerden kesilmeyen, somut bir insan olarak sunar olaylarını. Bizim özdekçiliği kimseye bırakmayan gerçekçi yazarlarımızsa, birer doğaötesel varlık, her şeyi gören, her şeyi bilen birer yarı tanrı niteliğiyle çıkarlar karşımıza. Gerçekçi anlatının bir ilkesi de işlevselliktir: Balzac olsun, Flaubert olsun, Zola olsun, söz konusu ettikleri her ayrıntı, yaptıkları her betimleme anlatının başka öğelerine göndersin, onlarla ve anlatının tümüyle bütünlensin isterler. Bizim gerçekçi yazarlarımızsa, okurlarını turistler gibi dolaştırırlar yapıtlarında, uzun doğa ve insan betimlemeleriyle, araya soktukları toplumbilimsel, tinbilimsel, felsefel görüşleriyle anlatılarını değil, bizleri aydınlatmayı amaçlarlar.