Ben keyifsizken başkalarının kelebekler gibi sektiğini görmekte içimi acıtan bir şey var.

Yolculuk güzel bir yalnızlıktır. Sadece sana ait olan, kimsenin elinden alamayacağı bir zaman parçası.

Gördüğümüz her şeyi anlayıp yorumlamak iflahımızı kesiyor hayat botunca. O çok övündüğümüz zekamız bizi yalnız ve huzursuz varlıklar haline getirmekten başka işe yaramıyor.

"İnsanın hiç tanımadığı biriyle konuşması bir yerde kolay. Uygarlık dediğimiz şey de bunun için binlerce yol geliştirmiş. Ama bir zamanlar tanımış olduğunuz, ruhunuzu ara yollarına kadar bilen, üstelik bugün hala aynı kişi olduğundan emin olamadığınız bir yabancıya, ilk yirmi dakikadan sonra neler söylemek gerektiğini anlatan bir görgü kuralı yok henüz."

Aslında yazı da aşk da aynı şeyini tehdit ediyor insanın: özgürlüğünü.

Yazının büyüsüne kapılıp yalnızlığa sürüklenenler gibi, aşkın büyüsüne kapılıp iki kişilik bir ıssızlık inşa edenler de var.

Kimseye sitemim, kimseden şikayetim yok. Belki şans yüzüme güler de aklıma yeni bir cümle gelir diye, kalbimin derinliklerini kalemimle yokluyorum.

İnsan yalnızken kendini üstüne her yerden iğne yağan bir mıknatıs gibi hissediyor.

İnsanoğlu yalnızdır. Yalnız doğar, yalnız büyür, yalnız ölür.

Her şeye rağmen belki, hala, biraz genç sayılırdık.