Annem bana hep 'Ağır ol!' diyordu. Şimdi ağırdım, apağır ve sadece kendime sağır. Duymayacaktım kendimi. Onları dinleyecektim artık ve ciddi olacaktım, patates gibi ciddi ya da domates kadar; zaten ciddiyet onlara yakışıyordu sadece. Hepsi aynıydı hem. Kızarınca hemen yiyorlardı domatesi ve yiyen mutlu oluyordu da domates ne kadar mutlu, bunu bilen yoktu. Kim sorardı ki zaten ona bunu? Sorsa sorsa başka bir domates sorardı. Cevap ise: 'Senin kadar.'dı.