İnsan, gönlü kadar büyüktür...

''İnsanı aşağılatan önce kendisini aşağılatmış demektir. Kendine saygısı olan, olumlu, sağlıklı bir adam başkalarına da en büyük saygıyı duyar...''

İnsan anadan yiğit doğmaz, insanı hem yürekli, hem de korkak yapan görgüsü ve aklıdır...

Bir ağaç ne kadar güçlü,nekadar ulu,ne kadar sağlam olursa olsun,onu toprağından çıkaracak olursanız kurur...

'Bu dünya böyledir,'' diyordu. ''Sular hendeğine dolar. İnsanlar doğar ölür, gün doğar batar. Ağaçlar büyür çürür. sular akar, bulut ağar. Ağayı öldürürsün, ağa gelir yerine. Bir daha öldürürsün, bir daha gelir...'

"Kaç geceyi gördün sabaha varmamış..? Yavrum, muhtarım, cücüğüm, öyle bakma bana," diye olanca sesiyle bağırdı...

"Ben bir kuşu öldüremem," dedi. "Bir karıncayı ezemem. İncinir diye bir arıyı, bir kelebeği, bir kuşu tutamam..."

İşte böyle güzelim Kamer Ana . İnsan olmak başka iş , insanlık başka iş ...

Ne anlamaz adamlar..! Hiç kimse hiçbir şey anlamıyor. Bu insanlar zaten bu kadar ahmak olmasalardı, bu dünya bu kadar ahmak olmazdı...

"İnsan hep kendisini yürekli sanır. İçine bir korku düşünce de bunu olağan saymaz. Kahrından ölür, delirir. Neden korkuyorum diye, aklını oynatır. Korku insanoğlunun yüreğine işlemiştir, bunu bilmez. İnsanoğlu salt korkudur, bunu bilmez. Bilmez de kendine yediremez korkuyu..."