Yaşamayı seviyorum; yaşamayı,acı çekmeyi,evimin yolunu bulamamayı,telefonları açmamayı,kitapları tamamlayamadan yırtıp atmayı,elektriğin kesilmesini,buzdolabında sakladığım ekmeğin bir kısmının küflenmesini,masanın bir ayağının kısa olmasını ve huzursuz edecek şekilde sallanıp durmasını, elimdeki sigarayı yakabilecek kibrit bulamamayı,çok ihtiyacım olan bir şeyi aylarca alamamayı bile seviyorum.

Gece herşeyin üzerini örter, diye düşünür insan. Oysa gecenin örttüğünden çok hatırlattıkları vardır. Hatırlatırken sarstıkları, sarsarken suskunlaştırdıkları, suskunlaştırırken acıttıkları.

Hastalık hastalık diyorum, bu da bahane. İnsan hastalıktan değil, dertten ölür. Annemin de kimselere anlamadığı dertleri vardı. Kimselere amlatmadığı gibi bana da anlatmadı doğrusu. Bana bile anlatmadıysa bunu nerden biliyorum peki? Cümleleri yarımdı annemin,oradan biliyorum. Derdi olanın, cümlesini tamamlamaya nefesi yetmez.Bir tambur sesinden bile inciniyordu oradan biliyorum. Seccadesine oturuşundan, Kahve fincanını tutuşundan, Saçlarını tarayışından biliyorum, parmaklarını tespihin üzerinde gezdirmesinden biliyorum, Gözleri bulutlardan seçilmez oluyordu oradan biliyorum. .

Hastalık hastalık diyorum, bu da bahane. İnsan hastalıktan değil, dertten ölür. Annemin de kimselere anlatmadığı dertleri vardı. Kimselere anlatmadığı gibi bana da anlatmadı doğrusu. Bana bile anlatmadıysa bunu nereden biliyorum peki? Cümleleri yarımdı annemin,oradan biliyorum. Derdi olanın, cümlesini tamamlamaya nefesi yetmez.Bir tambur sesinden bile inciniyordu oradan biliyorum. Seccadesine oturuşundan, Kahve fincanını tutuşundan, Saçlarını tarayışından biliyorum, parmaklarını tespihin üzerinde gezdirmesinden biliyorum, Gözleri bulutlardan seçilmez oluyordu oradan biliyorum. .

Bir anneye nasıl ağlaması gerektiğini insan ancak annesi ölünce öğrenebiliyor.Başka bir ağlamaya benzemiyor çünkü. Öğrenilmiş, tecrübe edilmiş bir gözyaşı değil bu.Sadece anneye özgü bir ağlama biçimi. Anneye veda etme biçimi.

Kadınların yanında ağladıkları erkekler başka, güldükleri erkekler başkadır.İkisini yan yana yapabildikleri biriyle karşılaştıklarına, o zaman da onunla birlikte yaşamanın ve sonrasında birlikte ölebilmenin hesabını yapıyorlar..

Bir kadını tanımaya başlamanın ilk izlerinden biri, o kadına ne zaman yaklaşmaman gerektiğini bilmendir...

Mezarlığa girer girmez peşime takılan sucu çocuğun elindeki su kovasını aldım. Eline biraz para sıkıştırdım. "Sonra gelirsin almaya. " Annemin yüzünü yıkamaya başladım usul usul. Tertemiz yüzünü. Melek yüzünü. Suyu annemin yüzünde gezdirdim. Ellerimle, şefkatle. Yanaklarını, alnını, dudaklarını yıkadım. Annemin ellerini yıkadım. Mis kokan ellerini. İncecik parmaklarını yıkadım annemin.Avuç içlerini öptüm, gözlerinden öptüm, kaşlarından, kirpiklerinden öptüm. Annemin ayaklarını yıkadım. Zarif topuklarını. Sonra toprağı karmaya başladım ellerimle. Hava kararmıştı. Üstüm başım toprak olmuştu. Mezarın üzerinden hafifçe doğruldum. "Birader hayırdır ne yapıyorsun sen burada?" "Annemin dizlerinde uyuyorum.Yasak mı ?"

Herkes ölenle ölünmez der ; ama zaten ölenle ölmek herkesin yapabileceği bir şey değil.

Bir sabah uyandığınızda Gregor Samsa'dan daha talihli olmayabilirsiniz..