Ertesi gün olduğunda her şeyin yerli yerine oturacağına ilişkin bitimsiz beklentiler büyüttüm içimde.. :)

Harfler amaçsızca kafamın içinde dönüyordu ve bir süre sonra anlamlı bir kelimeye, sese dönüşemeden can verip yığılıyorlardı. Cansız harflerin üst üste yığıldığı bir toplu mezar olmuştu zihnim. İnsanın söylemek istediklerini söyleyebilmesi nasıl da büyük bir nimetmiş meğer, o zaman anladım...

Ölümcül hastalıkların istatistiklerinde bir sayısal veri olabileceğim düşüncesi bana çok uzaktı...

Fark etmek acıtır...

Anlamak acıtıcı bir şeydir. Anladığınız anda geri dönemezsiniz hiçbir şeyden...

İnsanın beş dakika içinde ölme ihtimali olsa da, o süre içinde mutlu olmayı sürdürebilir.Yeter ki hiç bilmesin öleceğini!

Hayatım boyunca kendimle ilgili olarak uzun açıklamalara girmekten kaçındım. Yani duygularımı bütün açıklığıyla uzun uzun anlatmadım kimseye. Bunu yapmak doğru muydu bilemiyorum ama bu böyle sürdü. İstedim ki bana bu kadar yakın olan insanlar birkaç kelimeyle, birkaç cümleyle, bir bakışla, bir nefes alışımla anlasınlar neler olup bittiğini. Çünkü ben böyle anlayabiliyorum. Eğer sahiden birinin yakınında duruyorsam, bu kadarla da olsa farkına varabiliyorum olup bitenlerin. Yakınlarında olmanın hakkını veriyorum ve bunu onlardan da bekliyorum...

Bir masalın kabusa bu kadar yakın olabileceği hiç aklıma gelmezdi...

Tam da o zamanlarda öğrendim ki; insan denilen varlığın alışamayacağı hiçbir durum, hiçbir olay yok yeryüzünde...

İnsanın kendisini saklaması ne zor gerçekten...