Görülecek, işitilecek tadılacak, okunacak, yazılacak, yapılacak o kadar şey birikiyor ki, bundan sonra hayatımın bütün bunlara yetişemeyeceğinden korkuyorum.

Ya sekiz ay evvel yalan söylemişti:His birliği aldanışı vermek için.Ya dün yalan söylemişti:His kopuşu azabı vermek için...

Arar mı? İşte aşk mücadelelerinin en büyük meselesi. Arar mı? Ben onun için neyim? İkimizde bunu biliyoruz. Ayrılık - en müthiş test - bunu öğretecek bize...

Platonikten ne kast ettiğini bilmiyorum; fakat cinsi tabiyatımızı aşağıda ve uzakta bırakan üstün manevi değerler sistemi içinde bir aşk olduğuna inanıyorum. Ne cinsiyeti,ne menfaate,ne de gurura bağlanması mümkün olmayan bir aşk...

?Âşıklara haber vermek isterim. Kalbin bütün meseleleri yalnız kalpte halledilir. Çünkü bir hissin hakkından ancak başka bir his gelir. Ümitsiz bir aşkın panzehiri nefrettir. Fikirler ancak bu mukavemet hislerini yaratan tahrik ve telkin unsurlarıdır.?

İnsanın en kolay aldatabildiği budala, kendi kendisidir...

Sevgiliyi dışarda öldürmek neye yarar?İçimizde yaşadığı müddetçe,biz sadece bir şeklin katili olmakla kalırız...

Beni anlayacağı gün gelip çattığı zaman, korkarım ki, iş işten geçmiş olacak. Tecrübeden sonraki idrak evvelkinden çok daha pahalıdır...

İçimdeki muhalefetin oyunudur bu.Kalbe karşı bu muhalefetin akıldan veya gururdan geldiği sanılır.Bence bu,kalbin kendi kendisine müdafasıdır.Sevgilide kaybolmamak için nefret sebepleri arar,bulamazsa yaratır.İşte böyle kendi kendini aldattığını anlayınca da utanır ve ona daha çok bağlanır.Kendi yalanlarını affetmeyen kalbin kendine verdiği ceza...

Çünkü aşkın muzaffer olduğu mücadelelerde artık mücadele yoktur. Bu mücadele uzun sürerse bir mücadele aşkı halini alır. Gururla arzu çarpışır...