İnsanın kafasından bir korkuyu, bir düşünceyi iradesinin kullanarak çıkarması mümkün müydü? Mevlut bir şeyi ne kadar unutmaya çalışırsa o şeyin aklına o kadar çok geldiğini artık tecrübeyle biliyordu.

Mide karanlık,bilinmeyen bir alemdir ki bir tek Yunus Peygamber bilir.Ben o karanlık deliği düşününce ürperirdim.ama benim midem sanki yok gibidir;çünkü kendi sınırlarımı bilirim,onlar gibi değilim ki,unutmasını da bilirim.

Hep birşeylerle uğraştıkları için bu yengeçler düşünceli ve dalgındır.O ayağını ve kıskacını niye öyle oynatıyorsun şimdi sen? Sanki bütün bu yengeçler benden daha çok şey biliyorlar: Doğuştan birer ihtiyar ukala hepsi.Karnı bembeyaz o yumuşak,yavru yengeçler bile ihtiyar.

...onları,yerçekimsiz bir boşlukta uzanan uçsuz bucaksız bir solucan galaksisine benzetmiştim; olgu solucanları beynimin içinde gezinir gibi boşlukta kıpırdanıyorlardı,ama birbirlerine bağlanıp dokunmuyorlardı da.Kafamın, içinde kurtlar gezinen bir ceviz olduğunu düşündüm.Kafatasımı kırıp, içine baksalar kıvrımlar arasında gezinen kurtları sanki görecekler.

Birden kendimi inanılmayacak kadar aşağılanmış hissettim, canım bu çirkin oyunu bozmak istedi, ama biliyorum bir şey yapacağım yok; yenilginin ve akıl karışıklığının tadını çıkarıyorum.

O zamanlar "ben, beni kimse görmediği zaman en çok kendim oluyorum." diye düşünürdüm. Yeni keşfediyorum bu düşünceyi. Kimse sizi gözlemiyorsa, içinizdeki gizli ikinci kişi dışarı çıkıp dilediği şeyleri yapabilir.

"En beklenmedik zamanda bir damar değişiverir." dedi Mahmut Usta.

Yorgunluğumuz ve kalp kırıklığımızın bizi birbirimize yaklaştırması en büyük kazancımızdı.

Kuyucu çırağının akılsızı aşağıdakini sakat bırakır; dikkatsizi öldürür.

Alem, her şey ne harika, işte fark etmiştim. Acelem neydi? Ben varım diye düşündüm. Bu güzel bir duyguydu.