Ben ağlarım yane yane Aşk boyadı beni kane Ne âkilem ne divâne Gel gör beni aşk neyledi. (56)

Uzun bekleyişlerin kalbe yansıyan ihtilalleri olur. (56)

Şarap sarhoşu gece yarısında uyanır, ama saki'nin sarhoşu ta mahşer sabahında... (57)

Anladım ki insan, bu dünyaya bir dava için değil bir sevgi için gelebilir. (59)

Nefsine ağır geleni sakın kimseye tatbik etme! Düşmanının dahi insan olduğunu unutma. İnsanoğlu için en kutsal ibadet çalışmak, doğruluk ve insan sevgisidir. (61)

Şu âlemin şartlarına ayak uydur ama kendin ol. Hani su, girdiği kabın şeklini alır ama özde aynı kalır ya. (61)

Bana, "Yunus!" dedi, parmağını kalbimin üzerinde gezdirerek, "Burası kalbinin en değerli yeridir.Burada siyah bir nokta vardır. Canın canı, sevenin cananı buradadır. O nokta, yoğun bir damla kandan ibarettir.Adına 'Süveyda' yahut 'Sevda' derler. Siyaha çalan rengi yüzündendir bu isim. Çünkü sevda, kara talih içinde, o kara kan damlasında büyür. Bütün tecelli denizleri, aşk fırtınaları, işte o bir damla kanda dalgalanıp çırpınır. Aşırı sevgi bu damlayı tahrip edip dağıtırsa, parçaları bütün vücuda dağılır. Aşk, işte bu dağılmanın adıdır ve o dağılırsa âşık artık ne yaptığını bilmez olur." (62)

...zor zamanlar insanın gerçek yüzünü ortaya çıkarıyor. (63)

Onlara ölenlerden haber vermenin zorluğunu bir düşünün. Taze toprak kokusunun hüznünü kim kabullenebilir ki?!. (65)

İnsanlar yaratılışlarının gereği madde ile mana dengesinde yaşamak isterlermiş. Madde tükenince geride bıraktığı boşluğu mana doldurur; yahut mana yükselince madde bedeni terk edip gidermiş. Zaten Allah da insanı bu madde-mana dengesi üzerine yaratmış. İnsanın içinde, her biri yarı yarıya etkin imiş. (67)