Bir insana asla ulaşılmayacak anlar vardır. Kim olduğu, neyiniz olduğu, nasıl biri olduğu hiç önemli değildir. Gidilen bütün yolları, girilen bütün kapıları, görünen bütün perdeleri kapalıdır, kimse açamaz.

Ah Mabel,hep güçlü olmak zorunda kalmamız ne yorucu... Hoşça kal,hoşça kal!

aklıma bir generalin hatalı kararının bedelini bizzat canımızla ödeyeceğimiz gibi korkunç bir ihtimal geliyordu.ama çabucak kovuyordum onu oradan. çünkü birazdan filikalara konup o sahile bizde yollanacaktık. gerçi hiç birimizde savaşacak hal yoktu. biz bunun bir tatbikat bir prova olmadığını kavramıştık. bu savaştı. işte savaş buydu. oyun veya şaka değildi. ölmek yada öldürmekti. çirkindi, mantıksızdı, ilkeldi. bu güzel havada, bu güzel ege denizinde, bu güzel yaşımızda tanımadığımız birilerinin memleketinde ölmek akıllıca bir şey değildi

insanı başkalarından daha fazla kendi yüzleşmeleri dehşete düşürür.bu öyle derin bir dehşettir ki, en büyük düşmanınız bile üzerinizde bu kadar derin dehşet izleri bırakmayı başaramaz.çünkü orada ne suçlayacak başkası ne de kaçacak bir gölge vardır. gölgeyi yaratan tek şey insanın kendi bedeni ve bedeni içinde taşıdıklarıdır.

İnsanların birbirlerini kolayca ve çabucak yargıladığı, kimsenin kimseye ayıracak vaktinin olmadığı, gözlerin sadece bayram etmek için baktığı, dünyanın bir ''körler ülkesi''ne dönüştüğü, acının ve sevginin pazarlandığı zamanlarda yaşadığını fark etmek, hangi yaşta olursa olsun, yaşlanmaya başlamaktır.

Biz modern insanların karnı tok olsa da gözü hep aç! Bu yüzden ihtiyacımız olmayan her şeyi midemize ve cebimize dolduruyoruz. Midemiz ve cebimiz şiştikçe vicdanımız ve dünyamız fakirleşiyor.

Tabiattaki bütün canlara eşitlikle saygı duyan, tokgözlü, vakur ve cesur o insanlardan, bugün Anadolu'nun yaşayan bütün halklarına karışan şimdiki 'Türk'iyeliler nasıl oldu da zekayı kurnaklıkla, vicdanı cüzdanla, gururu açgözlülükle karıştıran insanlara dönüştüler.

Kuraklık ve sellere neden olan bu doğa talanının aslında kendi belamızı bulmamız olduğunu çocuklar bile anlamadı mı?

Aynı acı yüzünden sabahları yataktan çıkmak için kendisiyle verdiği mücadele 'ağır işçilik' kadar enerjisini tüketiyordu.

İnsanlık tarihi boyunca insanın en büyük düşmanının yalnızca insan olduğunu da çoktan fark etmiş olmalıdır. Hepsi bu kadar!