''Aldım oraya çıkardım seni Ta oraya Yetişemeyeceğim kadar yüksek Varamayacağım kadar uzak Ve şimdi Sen bana oradan bakıyorsun... ''

Bir seni, olduğun gibi Bir seni, her şeye rağmen, Bir seni, hâlâ...

Ben sende yaşamanın kavramını buldum. İç aleminin sonsuz hazinelerini önüme serdiğin zaman anladım yaşadığımı...

Çaresizliğin en amansız olduğu yerdeyim şimdi İlk defa sevmenin tarif edilmez korkuları içindeyim ...

"Mağrur kalbim her yerde asi ve yalnız, Neyleyim umduğum gibi çıkmadı insanlar."

"Çevremde kim varsa konuşur durmadan, ben hep bir heykel asaletiyle susarım."

-Anneme ve bütün annelere- Nasıl hatırlamam anacığım nasıl? Kaç geceler bana ninni söylerdi, Hasta olunca oydu başucumda bekleyen, Biraz yorulmayayım, üzülmeyeyim, hemen Alır kucağına okşardı, saçlarımı öperdi. Nasıl hatırlamam anacığım nasıl? Uzun kış geceleri masal masaldı. Güzel çoban kızları, iyi kalpli sultanlar, Bir suyun akışı gibi geçip gitti zamanlar Şimdi ne o dünkü çocuk, ne de o masal kaldı. Nasıl hatırlamam anacığım nasıl? Yıkayan oydu mürekkep lekeli parmaklarımı. Akşam biraz geciksem yollara düşerdi . Sokağa çıkarken «Yavrucuğum üşütme» derdi. Hemen bir kazak örerdi biraz boş kaldı mı. Nasıl hatırlamam anacığım nasıl? Bilirim yine kalbinde yerim anacığım. Selam sana Kadınlar Günü İstanbul'dan. Yeni dönmüşçesine bir akşam okuldan, Vefalı ellerinden öperim anacığım.

Öyle sessizce öldüm ki defalarca Hiçbir zaman anlaşılmadı yokluğum.

Sen uykusuzluk nedir bilir misin Tırnaklarınla yastığını parçaladın mı Gözlerini tavana dikip Düşündüğün oldu mu bütün gece Ve bütün bir gün Belki gelir ümidiyle bekledin mi hiç? Gelmeyince Seni aramayınca Ölesiye ağladın mı? Sonra çekilip en koyusuna yalnızlıkların Ona ait ne varsa Bir bir hatırladın mı Sen günden güne erimeyi bilir misin Dev bir ağacın vakarı içinde ölmeyi Bir teselli aramayı Issız parklarda, tenha sokaklarda Ve bütün şehir uyurken uzaklarda Deli divane yollara düşüp Yaşlanmış nir köpek gibi Eskimiş nir gömlek gibi Atılmışlıgını hissettıgın oldu mu Sevmekten günler geceler boyu yürümekten Elın ayağın yoruldumu Sen yalnızlığın acısını bilirmisin Unutulmak bir hançer gibi saplandımı sırtına İçinde kıskançlığın zehirli çiçekleri açtımı Bütün gururunu çiğneyip Sevdiğinin geçtiği yollarda Bastığı toprakları eğilip öptün mü sen çaresizlik nedir bilirmisin Yanan başını Duvarlara vurup parçalamak geldimi içinden Sen her gün bin defa öldün mü Böyleyim diye ayıplama beni bir gün kendimi Sonsuzlugun koynuna bırakırsam yaralı ve yenik bir aker gibi Darılma Unutma ki Her seven isimsiz bir kahramandır Unutma Ki İnsan sevebildiği kadar insandır

Son dakikasında bile ömrümün, Ben Tanrıdan başka bir şey istemem. Her sevgiye açık olsun pencerem..