Ama çoğu insanin ruhu gövdesinden önce çürür,nedense bundan kimse korkmaz.

Her şey bir hikayedir ve nereye kadar gerçek olduğunu bilmenize imkan yoktur

Unutmak.Eger unutmak diye bir şey olmasaydi yaşam da olmazdı.İnsan unutmadan bir hayati sürdüremez

Onu mutlu eden her şeyi ve herkesi sevmek.O noktada sahiplenmek biter saf aşk kalır.

İnsan duygularinin en tehliklesi aşktır.Hiçbir şeyle kıyaslanamaz

Hikayeler nerede başlar,gerçek nerede biter?

Biliyorum; bu söze inanmanız zor! Her gün en az otuz kişinin öldürüldüğü ve bir iç savaşın yaşandığı günlerde nasıl sakin kalabilirdi ki insan? Her gece kahveler taranıyor, otobüs dudaklarında bekleyen insanlara ateş ediliyor, yazarlar, üniversite hocaları, emekli politikacılar, gazeteciler katlediliyordu. Kentin karanlığı daha da artmıştı sanki ama bütün bunlara rağmen hayat devam ediyordu.

Onu ilkokul birinci siniftan sonra okuldan almışlardı. Çünkü kara sakallarıyla herkesi korkutan amcası, ergenliği gelen bir kızın oğlan çocuklarıyla yan yana oturmasını "zina" olarak görüyordu.

Bir tarafta modern ve laik Ataturk cumhuriyeti var. Bir de onu yıkmaya çalışan kürtler ve islamcılar.

Bu islamcılar, bizi iran'a çevirmek istiyor, modern turk kadınında o karafatmalar gibi başlarını örtmek istiyorlar. Fırsat bulsalar kara çarşafa sokacaklar.