"Kendimi bildim bileli bütün günlerimi, haberim olmadan ve nefsime itiraf etmeden, bir insanı aramakla geçirmiş ve bu yüzden bütün diğer insanlardan kaçmıştım."

"Sana ihtiyacım yok ki benim! İnsan yalnız da mutsuz olabilir çünkü."

Hayat ancak bi kere oynanan bir kumardır,ben onu kaybettim.İkinci defa oynayamam...

Dünyada insanlar kendilerinden başkasının işiyle alakadar olurlar mı? Belki dedikodu için ara sıra...

"Evden çıktıktan sonra bir şey unuttuğunu fark ederek duraklayan, fakat unuttuğunun ne olduğunu bir türlü bulamayarak hafızasını ve ceplerini araştıran, nihayet ümidini kesince, aklı geride, ileri gitmek istemeyen adımlarla yoluna devam eden bir insan gibiyim."

Halbuki ne şeytanı azizim, ne şeytanı? bu bizim gururumuzun, salaklığımızın uydurması...içimizdeki şeytan pek de kurnazca olmayan bir kaçamak yolu... içimizdeki şeytan yok... içimizdeki aciz var... tembellik var... iradesizlik, bilgisizlik ve bunların hepsinden daha korkunç bir şey: hakikatleri görmekten kaçmak itiyadı var..."

Halbuki Muazzez'e karşı olan hisleri büsbütün başkaydı. Onu hariçte bir mevcut , yabancı ve başka bir insan olarak düşünmüyor; kendinin bir parçası , kolu, gözü ve yüreği olarak tasavvur ediyordu.

Muazzez'e dair içinde uyanan ve şuurana varan his, onun kendisinden koparılması ihtimaline karşı duyduğu müthiş bir acı oldu.

Kaymakam yorgun gözlerini önüne , kucağına yatan bu başa çevirdi. İçini hazin bir hatıra kapladı. Bu buruşmaya başlamış ve ağlamaktan kızarmış çehrenin arkasında taze bir genç kız yüzü görür gibi oldu...

Hayal ve düşüncelerle dolu ve yalnızlık içinde geçen bir hayat, bu on beş yaşındaki kızı , kendi yaşındakilerden ayrı yapmıştı. O, şimdi bir kadın gibi düşünüyor , dertlerine tek başına çareler arıyordu.