Bol bol hayaller kurup bunların her zaman boşa çıktığını görmeye alışmış bütün insanlar gibi, ressam Tevfik de kaderine çabuk boyun eğenlerdendi.

Hapishanede olduğuna hiç üzülme Sabahattin,hepimizden daha kuvvetli,daha duyarak ve hatta daha insanca yaşıyorsun ve kendi yazdığın gibi hapishane pek çok şeyler kazandıracak.Ablam yazılarını okuyunca,Sabahattin,hapishaneyi o kadar benimsemiş o kadar anlamış ve orasıyla öyle ünsiyet peyda etmiş ki,hadi artık dedikleri zaman müsaade edin ben kalmak istiyorum diyecek,diyor. (Sabahattin Ali'nin yakın arkadaşı olan Ayşe Sıtkı İlhan'ın 01/08/1933 tarihli bir mektubundan)

Dünyada her felaketin içinden en az zararla sıyrılmanın yolu hayata uymak, muhite uymak, hiç sivrilmemektir.

Kendinde her şeyi yapabilecek kuvveti görmek, sonra yapılacak hiçbir şey bulamamak... Tükenmek bilmez bir sabırla bir meçhulü beklemek... Nihayet bütün bunları sisli bir havadaki ağaçlar gibi belli belirsiz, karışık bir şekilde hissetmek... Bu, uzun zaman dayanılır şeylerden değildi.

Konuşmaya ne lüzum vardı? Bütün güzel laflardan ve hoş insanlardan sıkılan bu mahlukları, birbirlerinin sessiz mevcudiyeti, yorgunluk verecek kadar doyuruyordu.

Hiç geçmeyen, hiç unutulmayan şeyler de var, beyefendi! Ölünceye kadar insanın sırtından atamayacağı şeyler de var...

"Sakın tepenize bir sırça köşk kurmayınız.Ama günün birinde nasılsa böyle bir sırça köşk kurulursa,onun yıkılmaz,devrilmez bir şey olduğunu sanmayın.En heybetlisini tuzla buz etmek için üç beş kelle fırlatmak yeter."

'Hayatta en güvendiğim insana karşı duyduğum bu kırgınlık, adeta bütün insanlara dağılmıştı. Çünkü o, benim için bütün insanlığın timsaliydi.''

"İçimde biriken hislerin birdenbire patlayarak beni zerreler halinde dağıtacağından korkuyorum."

Bana öyle geliyor ki, hakikaten yapabileceğimiz bir tek iş vardır, o da ölmek.