Çöl ve deniz hemen hemen aynı şeylerdi: Her ikisinde de aynı büyüklük, aynı ağırbaşlı sessizlik veya aynı heybetli ve derin bağırmalar...

Çünkü içten duyulan şeyler hep yanlış anlaşılır... Çünkü azlıkta kalanlar çok olanlara nedense tepeden bakarlar...

''Bir kadın herhangi bir şekilde hoşuma gidince ilk yaptığım iş ondan kaçmak olurdu.Karşı karşıya geldiğim zaman her hareketimin,her bakışımın sırrımı meydana vuracağından korkar,tarif edilmesi imkansız,adeta boğucu bir utanma ile dünyanın en zavallı bir insanı haline gelirdim.''

Gözyaşları insanın ne hakiki, ne sükunet verici arkadaşı !

Bütün insanlara ve hadiselere kızıyorum. Hayat çok pis ve çok fena. Fakat ondan şikayet de o kadar müptezel bir şey ki insan bunun fevkine yükselmek istiyor...

Ne olursa olsun ben söylenilmeyen yalnızca hazmedilmeye çalışılan dertlerin daha müthiş olduğunu düşünüyorum...

Tesadüfün pek merhametli olmadığını ve birbirine böyle yakın olanları bir ikinci defa karşı karşıya getirmediğini biliyorlardı...

Çiçeklerin açtığı mevsimde, senin kollarına yaslanan ve çiçekler kadar güzel kokan bir vücutla uzak su kenarlarında oturmak ve öpüşmek, yoruluncaya kadar öpüşmek hoş şeydir... Seni gördüğü zaman zalimce başını çeviren gururlu bir dilberin kapısı önünde ve ay ışığı altında sabaha kadar dolaşmak, bunu candan arkadaşlara ağlayarak anlatmak gene hoş şeydir. Fakat sevgili bir vücutta bulunmayan bir şeyi kendisinde taşımaya tahammül etmeyerek onu koparıp atabilmek, işte adaşım, yalnız bu sevmektir.

Uçsuz bucaksız gökte bir kuğu gibi ağır ağır yüzen küçük beyaz bulutlar benden bir tek teselliyi : Unutmayı alırdı.

Kafama düşünmeyi, gözlerime görmeyi yasak edebilsem, senin çıktığını zannettiğin yere varmanın bana güç gelmeyeceğini bilirdin...