İnsan bir şey yapmalı, öyle bir şey ki... Yoksa hiç bir şey yapmamalı.

En akıllımızın kafası bile bizden evvelkilerin depo ettiği bir sürü bilgi ve tecrübelerin ambarı olmaktan ileri geçemez.

"Nedense, hayatta bir müddet beraber yürüdüğümüz insanların başına bir felaket geldiğini, herhangi bir sıkıntıya düştüklerini görünce bu belaları kendi başımızdan savmış gibi feraklık duyar ve o zavallılara, sanki bize de gelebilecek belaları kendi üstlerine çektikleri için, alaka ve merhamet göstermek isteriz"

"Kimi tutkular rehberimiz olur yaşam boyunca. Kollarıyla bizi sarar. Sorgulamadan peşlerinden gideriz ve hiç pişman olmayacağımızı biliriz."

Bir kitabı okurken geçen iki saatin ömrümün birçok senelerinden daha dolu,daha ehemmiyetli olduğunu fark edince insan hayatının ürkütücü hiçliğini düşünür ve yeis içinde kalırdım.

İnsan başkalarına yardım ettiği, başkalarını sevdiği kadar yükselir. Dünyada hayatın bir tek manası varsa o da sevmektir. Hatta mukabele edilmesini bile beklemeden sadece sevmek. Başka bir insanı bahtiyar edebilmek, kendini bahtiyar edebilmekten daha güç fakat daha insancadır. Bugün böyle düşünenlere saf, hatta enayi derler. Fakat ne derseler desinler, biz kalbimizi ve kafamızın doğru bulduğu şeyleri etrafın ne dediğine bakmadan yapmalıyız.

Etrafın seni sıktığı zaman kitap oku... Ben şimdiye kadar her şeyden çok kitapları severim.

İnsan muhitin bayağı, manasız, soğuk tesirlerinden kurtulmak istediği zaman yalnız okumak fayda verir.

Hayat ancak bir kere oynanan bir kumardır, ben onu kaybettim.

''Yalnız bir şeye dayanmak artık benim için mümkün değil:her şeyi kafamda yalnız başıma saklayamayacağım.Söylemek,bir şeyler,birçok şeyler anlatmak istiyorum...Kime?...Şu koskocaman dünyada benim kadar yapayalnız dolaşan bir insan daha var mı acaba?''